ODWIECZNY SPÓR
MIĘDZY CIAŁEM A DUSZĄ

Gnuśne ciało leży
dusza z nim się mierzy:
„Rusz się ciało, rusz!”
Ono ani rusz.

„Głupie ciało” myśli dusza
„Proszę, ale się nie rusza.
Krzyczę, ono gnuśnie leży.
Od leżenia ma odleżyn.”

Nagle... ciało się napięło,
Dech wstrzymało,
Brzuch nadęło...

„Co się stanie?!”
w głębi duszy
dusza myśli,
że się ruszy.

Ciało zaś
w skupieniu wielkim
dało upust
gazom wszelkim.