4 października 2024            

KIEDY CHMIELEWSKA SPOTYKA MROŻKA
Nowy projekt SCENY 98 o nieboszczyku, któremu się polepszyło (dwa razy)

Przypominając swoim fanom, że jest również otwarta na lżejszy repertuar, SCENA 98 podjęła się adaptacji komedii Mąż zmarł, ale już mu lepiej. Co wytrawniejsi wielbiciele teatru doszukają się w sztuce pokrewieństw artystycznych, między innymi z utworami Sławomira Mrożka. Inni zgodzą się, że nastrojowo i tematycznie jest ona bliższa powieściom Joanny Chmielewskiej. O tym, kto jest bliżej prawdy już wkrótce można się będzie przekonać na premierowych przedstawieniach.

Osadzona w realiach współczesnej Polski sztuka Izabeli Degórskiej opowiada komiczną historię, która wydarzyła się w małym miasteczku Goryczewo, którego ciekawscy nadaremnie szukaliby na mapie. W rodzinie Stachurskich, którą trudno nazwać typową lub przykładną, żoną Zofia nie ma nic przeciwko temu, by jej mąż – nie pierwszy w jej karierze małżeńskiej – zniknął z jej życia. Zachcianka spełnia się, nie bez niewielkiego współudziału pani Zofii, ale niezupełnie. Pozornie zmarły Leon, który był prawdopodobnie w stanie katapleksji, ożywa. Lokalne media, dzięki donosowi interesownej córce Zofii, Jolce, dowiadują o wydarzeniu, które dla wzbudzenia sensacji i pomnożenia zysku prezentują jako nadprzyrodzone.

Powtórna katalepsja Leona niweczy intratną okazję dla prasy, radia i telewizji, ale okazuje się pomocna dla lokalnego szpitala w podtrzymaniu reputacji, bowiem to właśnie lekarz z tegoż szpitala stwierdził zgon. Wydarzenie jest też niefortunne dla lokalnego zakładu pogrzebowego, bo powracający do życia nieboszczycy to dla grabarza przysłowiowy gwóźdź do trumny. Nauka, wbrew oczekiwaniom lub (wedle uznania) zgodnie z nimi, okazuje się mało pomocna w wyjaśnieniu sprawy. Za to lokalny ośrodek duszpasterski nie może narzekać, bo retoryka eklezjastyczna jest w stanie zamaskować lub uwypuklić wedle życzenia. Korzyść ma także czujna na okazję dodatkowego dochodu Jolka, która nie omieszka, za niewielką opłatę, dać znać mediom o ponownym „zmartwychwstaniu” ojczyma.

Nie brak w utworze humoru i wartko płynącej, zaskakującej akcji z odrobiną absurdu, co przypomni widzom zaznajomionym z twórczością Joanny Chmielewskiej atmosferę jej powieści. Oto kilka przykładów komediowo nonsensownego nastroju sztuki. Więzy małżeńskie nie zdają się wiele znaczyć dla żony niedoszłego nieboszczyka, w konkurencji z niezakłóconą małżonkiem egzystencją. Ten brak skrupułów pomaga jej wymyślić i wprowadzić w życie sposób na pozbycie się partnera. Potem Grabarz wiezie przywróconego do życia Leona do szpitala we wcześniej przygotowanej dla jego zwłok trumnie, bo, zgodnie z jego logiką, zapewni to wygodną podróż.

Mediów nie interesuje argument, że Stachurski mógł być w stanie katalepsji, a uparcie trzymają się wersji zmartwychwstania. Lekarz uzasadnia swoje pomyłkowe orzeczenie zgonu argumentami, że Leon nie ma czego szukać na tym świecie i że wszystkim byłoby najlepiej, gdyby znalazł się tam, gdzie powinien – na cmentarzu. Przedstawiciel nauki, profesor, z dumą podkreśla, że nauka wyjaśniła już praktycznie wszystko, ale uczony nie jest w stanie powiedzieć nic sensownego na temat wydarzenia. A na koniec szpital funduje wieniec (niezupełnie) zmarłemu z napisem na szarfie „Byłemu pacjentowi, wdzięczny personel”.

Komedia pomyłek i absurdu Degórskiej uwypukla główny problem obecnych społeczeństw zachodnich, to jest kult materializmu kosztem tradycyjnych wartości etycznych. Autorka właściwie mogłaby osądzić swoją sztukę w realiach praktycznie każdego kraju Europy. Zdecydowanie jednak podkreśla, że dzieje się to w Polsce, o czym dobitnie świadczą nazwiska (Stachurski, Krzyżanowska, Jarząbek) jak też i detale geograficzne jak na przykład miejsce akcji, małe miasteczko Goryczewo. Odnosi się wrażenie, że autorka prawie z dumą sugeruje, że teraz i my Polacy jesteśmy częścią kapitalistycznego Zachodu, więc i my dzielimy jego bolączki.

Jeszcze parę dekad wstecz niejeden Polak szczerze wstydziłoby się zaślepienia żądzą zysku, a teraz pusty śmiech wydaje się właściwą odpowiedzią. Niewątpliwie tak właśnie zareaguje masowy, rodzimy odbiorca utworu, który już zapomniał, że poza lekką, tanią i płytką rozrywką jest jeszcze, albo powinno być, coś dla bardziej wymagających konsumentów kultury, których nie brakowało do dekady lat 90-tych minionego wieku.

Politycznych podtekstów czy moralnych komentarzy trudno natomiast doszukać się w pisarstwie Joanny Chmielewskiej, której płodność twórczą można porównać to tej, którą charakteryzował się mistrz Kraszewski. Poprzez bez mała pół wieku do śmierci w 2013 roku jej proza dostarczała i nadal dostarcza nieskomplikowanej rozrywki amatorom komedii obyczajowych, powieści sensacyjnych i kryminałów. O popularności pisarki świadczy ponad 6-milionowy nakład jej powieści tylko w Polsce, nie mówiąc już o tłumaczeniach na ponad dziesięć języków.

Nie brak trupów w jej zabarwionych humorem, bezpretensjonalnych powieściach, co sugerują już same tytuły jak Trudny trup, Zbrodnia w afekcie, Krwawa zemsta, Mnie zabić, czy (Nie)boszczyk mąż. Ten ostatni utwór być może posłużył Degórskiej jako inspiracja. W tejże powieści żona obmyśla i próbuje różnych sposobów pozbycia się męża, a jej błędy i pomyłki prowadzą poprzez zabawne perypetie do dobrego zakończenia, korzystnego i konstruktywnego dla obu partnerów i ich małżeństwa. Humor (Nie)boszczyka Chmielewskiej bawi i poucza zgodnie z maksymą „nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło”.

Natomiast komediowa zawartość sztuki Degórskiej, mającej nieco wyższe aspiracje, ma działać na zasadzie krzywego zwierciadła, w którym współczesne społeczeństwo polskie miałoby dostrzec swoje przywary, które teraz (wreszcie) dzielimy z resztą Zachodu. Cel ambitny, ale nie do końca osiągnięty, bowiem absurd, którym posługuje się autorka, działa najlepiej w abstrakcie, to jest w sferze idei, w luźnym kontakcie z rzeczywistością, a w jej utworze polska rzeczywistość jest wyraźnie obecna.

O tym, jak używać nonsensu w osiąganiu efektu krzywego lustra do uwypuklenia grzechów społecznych, można się uczyć od Sławomira Mrożka, którego twórczość zapewne również była źródłem inspiracji dla autorki Męża. Rówieśnik Chmielewskiej – urodzony dwa lata wcześniej i zmarły dwa miesiące przed nią – Mrożek często podejmował tematy uniwersalne, takie jak wolność i zagrożenia ze strony współczesnej cywilizacji. Ten ostatni wątek poruszył między innymi w sztukach Rzeźnia i Wielebni, używając, jak Degórska, absurdu, paradoksu i komedii pomyłek.

Karykaturalne obrazy konsumpcyjnego stylu życia w Rzeźni i używania religii jako kamuflażu prymitywnych instynktów w Wielebnych są efektywne dzięki temu, że akcja nie jest osadzona w konkretnych realiach. Rozrywka i dydaktyka płynące z tych utworów zyskują na tym, że główne wątki filozoficzno-etyczne nie są zakłócone rozpraszającymi widza pobocznymi szczegółami, jak te odnośnie miejsca i czasu akcji. Widzowie sztuki Degórskiej również mieliby większą korzyść, gdyby, na przykład, niedoszła zabójczyni nie posiadała konkretnego nazwiska, a całe opisane w sztuce wydarzenie działo się w bliżej nieokreślonym miejscu. Jeżeli konkretna terminologia wydaje się niezbędna w dziele literackim, to warto potrudzić się nad odpowiednim doborem, posługując się na przykład nawiązaniem do klasyki, mitologii lub istotnych cech bohaterów.

Robert Panasiewicz

źródło

Karolina Mucha z Biblioteki Inspiracji recenzuje moją książkę dla dzieci pt. "Wakacje z wodzem. Tadeusz Kościuszko"

Zaproszenie na wakacje z wodzem

Ci, których podobizny znaleźć można w podręcznikach do historii, wydają się zazwyczaj tak wielcy i bohaterscy, że aż… nieludzcy. Trzeba pamiętać o ich Wielkich Czynach, latach życia, miejscu urodzenia, poglądach. Czasami ta wielość i suchość faktów niweczy tworzy barierę obojętności, a nawet niechęci.

Serię “Polscy superbohaterowie” cenię za to, że odsłania przed dziećmi inne, chyba bardziej zwyczajne (a przez to bliższe i cieplejsze) oblicze Wielkich.

Izabela Degórska, autorka “Wakacji z wodzem”, czuwa przy tym nad tym, by nie posunąć się za daleko – tzn. nie opowiadać bardziej o swoich wyobrażeniach, pisarskich imaginacjach niż autentycznych wydarzeniach. Zwłaszcza, że w biografii Tadeusza Kościuszko spektakularnych zdarzeń było znacznie więcej niż “tylko” udział w insurekcji. Uczęszczanie do Szkoły Rycerskiej (!), nieszczęśliwa miłość, uczestniczenie w morskiej katastrofie, przyjaźń z wodzem Indian i przyszłym prezydentem Stanów Zjednoczonych – to tylko kilka faktów z bogatego życiorysu wodza. Nic dziwnego, że zarówno dziadek Antosia, jak i jego najlepszy przyjaciel marzą, by odegrać rolę Kościuszki w inscenizacji przysięgi na krakowskim rynku.

Początkowo spędzającym wakacje u dziadków wnukom, Soni, Antosiowi i Kubie, wydaje się, że o wiele ciekawsze od poznawania losów dawnego wodza czy nauki jazdy konnej, są gry komputerowe. Jednak wkrótce odkrywają, że z fragmentów opowieści babci i dziadka wyłania się postać nietuzinkowa i naprawdę fascynująca! Nim trafił na historyczny piedestał, Tadeusz Kościuszko przeżył co najmniej kilka nadzwyczajnych przygód! Może to właśnie dzięki nim osiągnął siłę charakteru, która pomogła mu zostać “superbohaterem”?

Tadeusz Kościuszko. Wakacje z wodzem, jest jedną z książek z serii Polscy Superbohaterowie Wydawnictwa RM. Seria Polscy Superbohaterowie jest dedykowana dzieciom w wieku szkolnym. /.../ W książce Tadeusz Kościuszko. Wakacje z wodzem Izabeli Degórskiej – poznajemy dziesięcioletniego Antosia zafascynowanego grami na konsoli. Kiedy mama chłopca oznajmia, że chłopiec spędzi cześć wakacji u dziadków w Olszówce pod Krakowem, Antoś jest zrozpaczony tym pomysłem. Nasz bohater nie może się pogodzić z faktem, że nie będzie mógł korzystać z wygód i atrakcji, jakie oferuje mu pobyt w mieście. Jednak jak się później okazuje nawet na wsi, można się dobrze bawić, zwłaszcza jeśli ma się dziadka, który jest prawdziwą kopalnią wiedzy o Tadeuszu Kościuszce i podczas widowiska historycznego próbuje się w niego wcielić. Książka opowiada barwną, wakacyjną przygodę Antosia i jego kuzynów: Soni i Kuby. Jest przepełniona wieloma faktami na temat życia Tadeusza Kościuszki. Fakty biograficzne podane są w bardzo ciekawy sposób, zachęcający młodego czytelnika do dalszego poznawania przywołanych wydarzeń. Całość czyta się bardzo szybko i przyjemnie. Posiada format zeszytowy, w twardej, solidnej okładce. 
Serdecznie polecam, szczególnie dzieciom i młodzieży, które uważa, że historia jest nudna.

***********************************************

- A ja czytałam – zdradziła babcia Kasia z błyskiem w oku. – Ludwika, a właściwie wówczas księżna Lubomirska, odwiedziła swojego ukochanego Kościuszkę w Solurze niedługo przed jego śmiercią. Księżna była już wdową i niektórzy przypuszczają, że może się porali, ale obawiam się, że to tylko plotki – dodała, a wszystkie panie westchnęły jak na komendę.

Ocena: 10/10

Rozważania na temat losu księżniczek na świecie

"Księżniczki i ziarnko grochu" Izabeli Degórskiej w reż. Valdisa Pavlovskisa w Teatrze Lalek Pleciuga. Pisze Małgorzata Klimczak w Głosie Szczecińskim.

Premiera w Pleciudze. Miłosne perypetie i gadający obraz

Spektakl na podstawie dwóch baśni Andersena - "Świniopas" i ”Księżniczka na ziarnku grochu" - premierowo pokazano w sobotnie popołudnie w szczecińskim Teatrze Lalek Pleciuga. Tytuł tej inscenizacji to: "Księżniczki i ziarnko grochu". 

W nowym spektaklu oglądamy zatem perypetie miłosne Księcia Augusta, który najpierw prosi o rękę księżniczkę Różę, a gdy ta odrzuca jego zaloty, próbuje przekonać ją do siebie jako świniopas - wynalazca. Nie możemy zdradzić, jak skończyła się ta historia, ale pewne ziarnko grochu miało tu kluczowe znaczenie... 

Postaciami niejako spinającymi obie baśnie jest nie tylko Książę, ale też Ole Zmruż Oczko znakomicie znający się na czarach oraz Portret, czyli gadający obraz, dowcipnie komentujący losy bohaterów (brawa za tę rolę dla Macieja Sikorskiego).

Warto podkreślić, iż piękne lalki ze spektaklu powstały na podstawie projektu nieżyjącego od kilku lat łotewskiego scenografa Paula Senhofsa. Jak mówił na popremierowym bankiecie aktor Krzysztof Tarasiuk, te jawajki oraz scenografia przedstawienia to niejako testament wspomnianego artysty. Zresztą, nowy spektakl jest siódmym w Pleciudze, w którym wykorzystano prace scenograficzne Senhofsa. Wcześniej można było je podziwiać choćby w "Kopciuszku" oraz "Calineczce".

Tekst i fot. Monika Gapińska

wszczecinie.pl

Takiego Andersena jeszcze nie widzieliście! Premiera w "Pleciudze"

Czy kolejna adaptacja twórczości Andersena może jeszcze czymś zaskoczyć i zaintrygować? Okazuje się, że tak! Najnowsza premiera w Teatrze Lalek „Pleciuga” jest na to najlepszym dowodem. Spektakl „Księżniczki i ziarnko grochu” to ciekawe połączenie dwóch baśni duńskiego klasyka. Premiera już 16 lutego!

Dzieło łotewskiego duetu

– Baśnie Andersena sięgają po tematy ważne dla dziecka. Spektakl przez nas przygotowany będzie dotyczył miłości, będzie mówił o tym, co prawdziwe, podstawowe – mówi reżyser Valdis Pavlovskis.

Łotewski twórca na scenie „Pleciugi” prezentował już dwa przedstawienia według Andersena – "Calineczkę" oraz "Kopciuszka". Oba powstały we współpracy z nieżyjącym już scenografem Paulem Sehenofsem. To on właśnie był pomysłodawcą przygotowania jednej inscenizacji na podstawie „Księżniczki na ziarnku grochu” oraz „Świniopasa”.

– Materiały do spektaklu, które zostawił po sobie Paul – mój mistrz i przyjaciel – są jego swoistym testamentem. Przekazał to wszystko w moje ręce mówiąc, że powinienem zrealizować ten projekt w Teatrze Lalek „Pleciuga” – dodaje Pavlovskis.

Książę staje się świniopasem

Jednym z bohaterów spektaklu jest Młody Książę, uparcie zabiegający o serce pięknej księżniczki. By osiągnąć cel poświęca się tak bardzo, że zostaje świniopasem! Czy jednak ona jest warta tych zabiegów? Czy jest prawdziwą księżniczką? By się o tym przekonać postanawia przeprowadzić pewien sprawdzian z wykorzystaniem ziarnka grochu...

Idealny narrator

– Pomysł na połączenie wątków z tych dwóch baśni Andersena nie był mój. Spektakl zawiera jednak elementy jeszcze jednej - Ole Zmruż Oczko, który opowiada baśnie i zsyła kolorowe sny. I to akurat mój wybór. Chciałam, by przedstawienie miało zwarty charakter, a ta postać idealnie nadawała się do prowadzenia narracji – mówi Izabela Degórska, która jest autorką scenariusza, stale współpracującą z „Pleciugą” (obecnie w repertuarze teatru można zobaczyć jej „Bajkę o szczęściu”).

Poczuć magię teatru

– Zapraszam na przedstawienie każdego, kto chce choć przez chwilę poczuć magię teatru, bo w "Księżniczkach i ziarnku grochu" będzie od niej aż gęsto! To także rzadka okazja zobaczyć spektakl klasyczny i bardzo urodziwy - w formie, ruchu i całej oprawie – dodaje Degórska.

Inscenizacja jest przeznaczona dla dzieci od lat 6. Aktorzy (Marta Łągiewka, Danuta Kamińska, Dariusz Kamiński, Katarzyna Majewska, Maciej Sikorski, Krzysztof Tarasiuk) używają lalek jawajek, a projekcje multimedialne Simona Brethertona, które też są elementem przekazu, pełnią w tym wypadku rolę symboliczną.

Wystawa plakatów podczas premiery

Muzykę do spektaklu napisał Jacek Wierzchowski, natomiast plakat promujący „Księżniczki i ziarnko grochu” stworzyła Aleksandra Szwajda - studentka Akademii Sztuki. Został wybrany spośród propozycji nadesłanych na konkurs, który „Pleciuga” zorganizowała dla studentów tej uczelni.

W dniu premiery (w sobotę, 16 lutego), po zakończeniu spektaklu, nastąpi uroczyste otwarcie wystawy wszystkich zgłoszonych prac.

Przesympatyczny czasoumilacz. Taka bździnka, a dała mi tyle radości z czytania. Tkwiąc w zimowym marazmie, z reguły czytam książki lekkie, łatwe i przyjemne (nie mylić z infantylnymi i po prostu głupimi). Nie miałam wcześniej przyjemności zapoznania się z twórczością Pani Izabeli ale coś czuję, że to się może wkrótce zmienić. Internat wciąga i ciężko się oderwać. Już opis "Pożerasz książki? Uważaj! Ta książka może pożreć ciebie!" jest intrygujący, chociaż zazwyczaj nie kieruję się nimi przy wyborze książki. Cóż, mnie pożarła. /.../
Fajnie było i chociaż przypuszczam, że lektura skierowana jest raczej dla młodszej młodzieży, ja starsza młodzież bawiłam się przednie.

KULTURA

Przegląd do nr 562 – luty 2018 r.

Polska dramaturgia podbija ukraińskie sceny

Bajka o smutku – recenzja spektaklu „Bajka o szczęściu” TeatRyle

Tajemnica

„Mąż zmarł, ale już mu lepiej” – sukces spektaklu z udziałem wokalistki Bayer Full

Sala dwukrotnie wypełniona po brzegi i owacje na stojąco - sukcesem zakończył się spektakl, w którym główną rolę zagrała wokalistka Bayer Full, Beata Jasińska.

– Nie znałem mojej koleżanki od tej strony. Sprawiła wiele radości i zapewniła doskonałą rozrywkę. Zaskoczyła nas bardzo pozytywnie swoim aktorskim talentem. Była po prostu genialna. Muszę pomyśleć, jak to teraz wykorzystać na koncertach zespołu Bayer Full – zdradza swoje wrażenia Sławek Świerzyński, lider zespołu Bayer Full, który również oglądał przedstawienie.

Michał Brodowski

 

Źródło zdjęć: Michał Brodowski

Siódme pokolenie na scenie

Premiera spektaklu „Ballada na trzy biurka”

Jeden bank. Jeden pokój. Trzy kobiety. Nie ma lepszej zapowiedzi dla ciekawej historii!

Akcja dzieje się w nieco anachronicznym banku K.L.A.P.A. SA gdzieś w Polsce. Pewnego dnia niczym dotąd niezmącony święty spokój kadrowej, pani Gieni (w jej rolę wciela się Barbara Mojduszka), zostaje zburzony przez pojawienie się dodatkowych biurek. Okazuje się, że dyrekcja przydziela  do pokoju pani Gieni dwie inne pracownice – księgową Marylkę (odgrywa ją Anna Baran) i maszynistkę Marzenkę (Beata Mojduszka). Na czas remontu przeprowadzanego w budynku banku, kobiety będą dzielić gabinet we trzy. Różnią się wszystkim – wiekiem, stażem pracy, doświadczeniem, wyglądem, charakterem i podejściem do życia. Łączy je fakt bycia kobietą – roztaczają wokół siebie czar i powab, kombinują i intrygują, plotkują i obgadują za plecami, ale w kryzysowych sytuacjach łączą się solidarnie. Po drugie łączy je swobodne podejście do obowiązków (czyt. unikanie ich) i szukanie okazji, by wymknąć się na randkę z kochankiem albo przeczytać najnowszy numer Przyjaciółki. Choć na początku dogryzają sobie, to później udaje im się znaleźć wspólny język. Sprzyjającą okazją dla tych zmian były suto zakrapiane imieniny pani Marylki.

Gdy nazajutrz sfrustrowany dyrektor banku oznajmia, że firma pogrążona jest w kryzysie i zostanie przejęta przez japońskiego inwestora, pracownice wpadają w panikę. Mają świadomość, że wiąże się to z redukcją etatów. /.../

Fabuła tej komedii wydaje się prosta – walka o posadę w obliczu redukcji etatów, okraszona ciętymi ripostami i zabawnymi historiami. Myli się jednak ten, kto uważa, że to wszystko. W istocie jest to wielowątkowa i wieloaspektowa konstrukcja. Po pierwsze – mamy tutaj klasyczny, choć parodystycznie nakreślony, wizerunek bezdusznej korporacji i opis mechanizmów jej działania (nagłe zwolnienia, nieliczenie się z tzw. małym szarym człowiekiem). Po drugie, widzimy relacje międzyludzkie, jakie panują w takiej firmie – ciągła rywalizacja, wyścigi osiągnięć i umiejętności, podlizywanie się szefowi, obłuda i fałsz. Po trzecie, wspaniały opis i odegranie postaci. Aktorzy prowadzeni przez reżysera, Kamilę Kremiec-Panek, idealnie weszli w rolę, postaci są do cna autentyczne. To mocne i wyraziste charaktery z lekkim rysem karykaturalnym, ale wciąż głęboko osadzone w postaci typowej kobiety w określonym momencie życia - młodość, dojrzałość i starość. Po czwarte, mamy cały sztab środków, które mają wywołać u widza śmiech. Jest to niewątpliwie język, ale również dialogi – to swobodna współczesna polszczyzna z pieprzykiem, ale nie wulgarna i nie rynsztokowa. Każda rozmowa to zabawna i dynamiczna wymiana zdań, riposty są cięte i nasycone złośliwością, a serdeczność ocieka aż od sztucznego miodu. Oprócz  środków językowych śmiech jest wzbudzany przez wszechobecny komizm sytuacyjny. Weźmy pod uwagę chociażby pluszowe kapcie pani Gieni czy opowiadane przez nią anegdotki o pracownikach banku, wreszcie popijanie alkoholu w pracy z okazji imienin Marylki. Groteska przejawia się w środkach wyrazu artystycznego – mimika, której mistrzynią jest Anna Baran, gestykulacja, wzajemne przekrzykiwanie się piskliwymi głosami, ale i w scenie zmiany bielizny w obecności koleżanek, niedopuszczalnej przecież w miejscu pracy; w zacofaniu firmy na tle współczesnych osiągnięć i standardów – kto w dzisiejszych czasach używa maszyny do pisania zamiast komputera? „Papierologia” nadal opiera się komputeryzacji i cyfryzacji, zamiast Worda i plików w PDF-ie mamy tony opieczątkowanych i podpisanych dokumentów, a im więcej pieczątek, tym lepiej.

Pomysłowe było dodanie krótkich filmów wyświetlanych w tle podczas emocjonalnych monologów bohaterów, np. kiedy pani Gienia rozpacza nad utratą pracy tuż przed odejściem na emeryturę. Boi się, że nie będzie mieć dostatecznych środków finansowych na spłatę zaciągniętych kredytów. Kiedy wypłakuje się Marzence i wyjawia cele, na które się zadłużyła, w tle widzimy film-projekcję wspomnień Gieni o kupionych na kredyt rzeczach (oprócz pomocy dzieciom, starsza pani zafundowała sobie futro i skok ze spadochronem).

Jak zdefiniować sukces przedstawienia teatralnego? Musimy połączyć świetny scenariusz, osadzony w zwykłej współczesnej sytuacji, z rewelacyjną obsadą i grą aktorów, nad którymi czuwa reżyser z pasją i wizją. To wszystko mamy w „Balladzie na trzy biurka”.

Spektakl na podstawie scenariusza Izabeli Degórskiej wyreżyserowała Kamila Kremiec-Panek. Premiera miała miejsce w sobotę 07.01.2017 w Porcie Kultury przy SCK na ul. Portowej 24 w Sandomierzu.

Pułtusk. Nagrody w konkursie Pułtuskich Teatrów Amatorskich

PTA-K 2016: Wszyscy pokochali Teatr Cioci Heni z Szelkowa i pułtuski Teatr pod Dębem

Nagrywają bajkę. Chcą zebrać pieniądze

Trwają prace w studio nagraniowym WDK

W studio nagraniowym, które od niedawna działa przy Wieruszowskim Domu Kultury powstaje słuchowisko radiowe, z którego dochód zostanie przeznaczony na leczenie małej Anżeliki z Wyszanowa. Dziewczynka podczas wakacji straciła rączkę w wyniku nieszczęśliwego wypadku.

Osoby udzielające swoich głosów to wolontariusze, głównie młodzież, którzy współpracują z miejscowym domem kultury. – Zebrała się duża grupa chętnych – cieszy się dyrektor Dawid Kosakiewicz. – Chcą w ramach pomocy dla Andżeliki stworzyć drugie słuchowisko radiowe, tym razem już w naszym studio w Wieruszowie. /.../

Matylda Polańska: - Ja gram dwie role, jedną jest bocian o imieniu Wojtek a za drugim razem będę tajemniczym głosem, który zapowiada co się będzie działo w następnych scenach.

Piotr Durys: - Staram się zagrać ojca. Ogólnie jest to bardzo fajna przygoda.

Dawid Sodomski: - Jestem starszym bocianem, takim mędrcem, który udziela dobrych rad młodszym i to jest moje pierwsze doświadczenie z taką bajką. Cieszę się, że mogę się dokształcić w tym kierunku i pomóc jakiejś osobie.

Bajka autorstwa Izabeli Degórskiej ma być gotowa i sprzedawana w listopadzie. Uzyskany dochód, zgodnie z zapowiedziami WDK, będzie przeznaczony na rehabilitację 3-latki. Tymczasem Andżelika w środę trafiła na konsultacje do Kliniki Chirurgii Onkologicznej i Rekonstrukcyjnej w Gliwicach i jest szansa, że niebawem zostanie wyposażona w pierwszą protezę.   

(PaH)

Krew to nie wszystko (Izabela Degórska) - recenzja

/.../ Milena Chmielnik to młoda dziennikarka, w której życiu ostatnio bardzo dużo się dzieje. Wszystko dlatego, że kobieta została przemieniona w wampira, i to nie byle jakiego. Jako jedyna ze swojego „nowego” gatunku potrafi chodzić za dnia. Właśnie ta umiejętność ściąga na jej oficjalną inicjację wampiry z całego świata. Nikt jednak nie podejrzewa, jak to się skończy… Czy pomysł niektórych, jakoby krew dziewczyny dawała zupełnie nowe możliwości, okaże się trafiony? Być może dar Mileny będzie jej przekleństwem?

Izabela Degórska z zawodu jest dziennikarką, na której koncie znajduje się ponad pół tysiąca reportaży i felietonów, między innymi dla „Interwencji”, „Telekuriera” czy też „Ekspresu reporterów”. Jako pisarka zadebiutowała w roku 2008, kiedy została wydana jej powieść „Najwyższa pora na miłość”. „Krew to nie wszystko” jest trzecią książką na „autorskim” koncie Degórskiej, a także drugą częścią dylogii „Pamięć krwi”.

Muszę przyznać, że lektura pierwszego tomu o losach Mileny wzbudziła we mnie dość mieszane uczucia. Historia była bowiem intrygująca, wciągająca, no i trzeba przyznać – dość nowatorska, ale autorka nie ustrzegła się w niej od momentów, w których czytelnik po prostu gubił się w gąszczu wątków lub po prostu całkowicie skupiał się na czym innym niż tekst, gdy nuda zaczynała zbyt mocno przytłaczać. Dlatego właśnie, zabierając się za lekturę tej części, nie byłam do końca przekonana, czy to dobry pomysł. Na szczęście szybko zostałam wyprowadzona z błędu, a historia dosłownie pochłonęła mnie już od pierwszych stron. Zacznę może jednak od samego początku.

Tym, co zasługuje na największą uwagę i zarazem uznanie w przypadku obu części dylogii, jest fakt, że Degórska nie zrobiła z wampirów żadnych przesłodzonych wegetarian ani innych cudacznych tworów. Nie! Czy to w „Krew to nie wszystko”, czy w „Pamięci krwi” krwiopijcy są tacy jacy powinni być – złudnie uczłowieczeni, seksowni, piękni i jednocześnie mroczni, bezwzględni oraz skłonni do okultyzmu. Po prostu kwintesencja wampiryzmu zapoczątkowana przez Brama Stockera i rozwinięta do granic możliwości przez Anne Rice.

Kolejnymi atutami tej historii są zarówno kreacja głównej bohaterki, która jest młodą dziennikarką, jak i nietuzinkowe podejście do tajemnicy jej krwi, pozwalającą jej, nawet po przemianie w wampirzycę, na chodzenie w blasku dnia. Dzięki temu cała historia robi się jeszcze ciekawsza i wciągająca, a tempo akcji nabiera znacznego rozpędu. To z kolei mówi samo za siebie – w czasie lektury „Krew to nie wszystko” po prostu brakuje czasu na nudę.

Podsumowując, niewiele jest serii, trylogii lub właśnie dylogii, po których lekturze z czystym sercem można powiedzieć, iż to właśnie tom drugi był tym najlepszym. Jednak w przypadku tej powieści nic innego nie przychodzi mi do głowy. Co więcej, myślę, iż warto się przemęczyć z lekturą „Pamięci krwi”, aby potem móc w pełni cieszyć się tym jak daleko rozwinęła się zarówno historia Mileny, jak i talent pisarski Izabeli Degórskiej.

Natalia „TalaZ” Zdziechowska
Korekta: Monika „Katriona” Doerre

Magiczny sklep z marzeniami

To jakaś magia

Teatr vs magia reklamy

Wiadomo: rzeczy materialne szczęścia nie dają. Ale i tak każdy chce się o tym przekonać osobiście. Telewizja na usługach reklamodawców, manipulując pragnieniami odbiorców, obojętnie tasuje kolorowe obrazy niczym wytrawny iluzjonista talię kart. Magia? Raczej sztuczki marnego magika, który nie potrafi sprawić, że „dużo warty” szybko i niepostrzeżenie zmieni się w „wartościowy”.

30-03-2015

Teatr Lalek Banialuka im. Jerzego Zitzmana w Bielsku Białej
Izabela Degórska
Bajka o szczęściu
reżyseria: Lech Chojnacki
scenografia: Dariusz Panas
muzyka: Artur Sosen-Klimaszewski
projekcje: Ireneusz Maciejewski
obsada: Maria Byrska, Małgorzata Król, Władysław Aniszewski, Włodzimierz Pohl, Ziemowit Ptaszkowski, Ryszard Sypniewski
premiera: 01.03.2015

Bajka o szczęściu

Bajka o szczęściu

Lubuskie POKOTEM stoi

Wszyscy ulegamy manipulacji

Ile wart jest świat zestawiony z atrakcji krzykliwych reklam? W minioną niedzielę w Teatrze Lalek „Banialuka” odbyła się premiera „Bajki o szczęściu”. Poprzez tę ponadczasową opowieść widzowie w każdym wieku mają szansę przejrzeć się, jak w lustrze i nabyć umiejętność doceniania znaczenia skromnego, ale prawdziwego życia.

Pozornie niezbędne przedmioty

Żądni zysku sprzedawcy z czasem zaczynają mamić bohaterów rozmaitymi gadżetami i wizją życia w „wielkim świecie”. Zmanipulowany człowiek, w zamian za pozornie niezbędne przedmioty, które mają mu zapewnić szczęście, oddaje kolejno swoich przyjaciół. Szybko okazuje się jednak, że życie bez nich nie jest szczęśliwe, chociaż handlarze przekonują: „Na smutki sposób jest: kupić sobie fajną rzecz!”.

 - Sztuka ta zadaje pytanie, czy większe szczęście daje nam pomnażanie dobytku, czy też pogłębianie więzi z drugim człowiekiem? Jej fabuła opowiada, jak bohater za błyskotki pozbywa się kolejnych przyjaciół. To będzie kolejne przedstawienie, które poprzez schemat baśniowy mówi o uniwersalnym przesłaniu - tłumaczy dyrektor „Banialuki”, Lucyna Kozień.

Reżyser tej inscenizacji, Lech Chojnacki odświeżył liczący ponad dekadę tekst. Zaletą jego wersji „Bajki o szczęściu” są m.in. liczne piosenki, muzyka Artura Klimaszewskiego, uwspółcześnione dialogi i scenografia.

Wpływ komercji i multimediów

 - Sama bajka jest warta tego, by się na nią otworzyć, bo daje wiele możliwości interpretacyjnych. Wybór miedzy tym, co daje nam szczęście, a tym co się tylko szczęściem wydaje dotyczy każdego człowieka. Dla nas ważne jest to, by zastanowić się, ,czym to szczęście jest .Wpływ komercji i multimediów na życie współczesnego człowieka jest znaczny,

W raptem godzinnym przedstawieniu twórcy spektaklu zastosowali wiele form teatralnych. Początkowo skromna, ale przytulna piórkowa scenografia Dariusza Panasa zmienia się na oczach widzów w multimedialne, komercyjne show. Delikatne kukiełki Koguta, Świnki i Myszki wraz z rozwojem fabuły stają się drewnianymi lalkami, a potem aktorami w kostiumach zwierząt. Na scenie, a nawet wśród publiczności pojawia się dynamiczny ruch sceniczny, gra świateł i teatr cieni. Aktorzy umiejętnie zrealizowali to widowisko, chociaż szczególnie od tych, którzy wcielili się w role zwierzątek wymaga ono wiele wysiłku.

Atrakcyjny świat reklamy

Jednym z wielu powodów, dla których „Bajka o szczęściu” cieszy się od lat tak dużym zainteresowaniem jest połączenie klasycznych motywów bajkowych ze współczesnym problemem i nader aktualnym morałem. W dzisiejszym świecie odwieczne pytanie „być czy mieć?” coraz częściej dotyczy także dzieci. One też, podobnie jak dorośli, oczarowane komercją i reklamami popadają w pułapkę złudnej wizji szczęścia, które pozornie można kupić. Inscenizacja „Banialuki” demaskuje mechanizmy, za sprawą których wszyscy ulegamy manipulacji.

Widzowie obserwują dwa światy: skromny i bezpretensjonalny wyczarowany przy pomocy delikatnych, rzeźbionych kukiełek, oraz inwazyjny, multimedialny, wrzaskliwie komercyjny, stworzony za pomocą środków teatru estradowego, masek i kostiumów. Ciepła, bliska i zabawna rzeczywistość w zetknięciu z energią, czarem i atrakcyjnością świata reklamy może wydać się bezwartościowa i nudna. Dlatego celem twórców widowiska jest ukazanie iluzji i ulotności „szczęścia”, które daje posiadanie rozmaitych gadżetów.

Agnieszka Pollak-Olszowska

Foto: Dariusz Dudziak

Warto być szczęśliwym. Premiera w Teatrze Lalek Banialuka w Bielsku-Białej

Kobiety bez serca, jabłecznik i trumna kanadyjska – wyjątkowy spektakl Arki Lwowskiej

Losy małżeństwa Zofii i Leona to pretekst do ukazania panoramy społeczeństwa małego miasteczka, któremu smutno bez telewizora. Groteskowo przerysowani bohaterowie to uosobienie obłudy, skąpstwa i niemoralności. Zofia, pomijając fakt zgładzenia męża, fałszywie przymila się do sąsiadki, by uzyskać informację, z kolei ta liczy na swoją kwestię w telewizji. Grabarz namawia na kupno modnej trumny, tylko 300 złotych droższej niż tradycyjna, a córka zamiast na pogotowie dzwoni do radia z rewelacyjną wiadomością.

Sztuka to także sarkastyczne spojrzenia na świat mediów. W szpitalu dziennikarz połączony na wizji ze studiem i publicznością na żywo, chce uczestniczyć wraz z widzami w cudownym zmartwychwstaniu. Widownia jednocześnie może przez sms decydować o odłączeniu lub pozostawieniu bohatera przy sztucznej aparaturze. Towarzyszy temu szereg pełen absurdalnych wydarzeń: w kulminacyjnym momencie mamy przerwę na reklamę czy niedoszła wdowa ma zaśpiewać do mikrofonu ulubioną piosenkę męża. Tu na uwagę zasługuje scena czytania gazet na pogrzebie. Artykuły o żonie bez serca, wyrodnej córce i błędzie pijanego lekarza to główne zainteresowania brukowców, które nie są do końca takie przekłamane.

A to wszystko w konwencji czarnej komedii. Narzędziem satyry jest śmiech, który wyszydza ludzkie wady, a tego na widowni nie zabrakło. Nie było mowy o tym, by zapomnieć o teatralnej umowności. Gra aktorów była celowo przerysowana i ostentacyjna, postacie raz budzą sympatię, innym razem odpychają, zawsze jednak śmieszą. Mimo to są bliskie wzorcom, które znamy z naszego otoczenia. Co więcej, w przerwie między aktami widzowie mieli możliwość skosztować jabłecznika, prosto z rąk otrutego Leona, a ci, którzy otrzymali swoją porcję, mieli duże wątpliwości zanim wypili. Ta scena, zawieszona między grą a rzeczywistością, wzbudziła wielką radość i sympatię widowni.

"Gnomy" 

Księżniczka flejtuch, książę gnom

Gnomy w AOIA

Tytułowe gnomy to dwaj głowni bohaterowie sztuki pióra Izabeli Degórskiej.  Pewnego dnia te złośliwe stwory, lubujące się w zajadaniu robaków i kąpielach w bagienku, wyruszają w podróż, by uratować swoją idylliczną krainę. Wyprawa obfituje w przygody i nowe znajomości. Gnomy poznają ekscentrycznego profesora gnomologii, uczącego rodziców, jak postępować z dziećmi, na swej drodze spotykają również wróżkę, obdarzoną (zbyt) silnym instynktem macierzyńskim, trafiają do jaskini zamieszkałej przez złego smoka i ratują stamtąd królewnę, bardzo niekonwencjonalną, bo potarganą i niechlujną. Historia opatrzona została podtytułem antybaśń. Fabuła zbudowana została z wątków znanych z baśni i bajek właśnie, ale obecna w sztuce groteska sprawia, że sytuacje ukazane są jakby w krzywym zwierciadle. Stąd szkoła, w której uczą się rodzice, a nie dzieci, postać królewny odbiegająca od stereotypowych wyobrażeń, czy w końcu same gnomy, które okazują się nie być do szpiku kości złe. Za to elementem wspólnym z baśnią jest szczęśliwe zakończenie oraz morał, jaki wypływa z historii.

Akcja jest dynamiczna, obfitująca w sytuacje wywołujące niewymuszony śmiech, ale zdarzają się również i chwile grozy. Na scenie dużo się dzieje, aktorzy śpiewają, wykonują choreografię, pojawiają się też animacje, dym, całość dopełniona jest grą światłem i efektami dźwiękowymi. Wielość atrakcji sprawia, że w trakcie godzinnego spektaklu nie ma czasu na nudę. Niewątpliwą zaletą jest właśnie czas trwania „Gnomów”, dostosowany do możliwości skupienia uwagi przez najmłodszych.

Zamiarem reżyserki Maszy Boguckiej było stworzenie propozycji, która stanowić będzie rozrywkę zarówno dla dzieci, jak i towarzyszącym im rodzicom. Myślę, że  udało się to osiągnąć. Świadczy o tym gromki aplauz wieńczący przedstawienie i zadowolone miny widzów wychodzących z AOIA.

Fot. Monika Kembłowska

Mąż zmarł, ale już mu lepiej!

Rozczarowana dotychczasowym życiem i zachęcona perspektywą renty po mężu starsza kobieta postanawia go zgładzić. Tak zaczyna się historia, bazująca na scenariuszu czarnej komedii Izabeli Degórskiej „Mąż zmarł, ale już mu lepiej”, którą przedstawił Teatr Tadamm! działający przy łomżyńskiej grupie programu „Profilaktyka a Ty”.

– Ta sztuka, szczególnie w drugim akcie, pokazuje jak bezduszne media sprzedają za lipne pieniądze bardzo ważne wartości – a przecież tak naprawdę życie człowieka, to jest największa wartość, jaką dał nam Pan Bóg! – mówi Katarzyna Górska,inicjatorka wystawienia sztuki.

Zofia Stachurska (Katarzyna Górska) ma już serdecznie dość starszego, wiecznie zrzędzącego i chodzącego swoimi drogami męża Leona (Przemysław Przestrzelski). Kiedy córka Jola (Iza Gałązka) wspomina o możliwości uzyskania renty po zmarłym mężu, kobieta zaczyna planować jego zabójstwo. Bierze na spytki sąsiadkę Krzyżanowską (Katarzyna Duda), którą podejrzewa, że kilka lat wcześniej wyprawiła na tamten świat za pomocą zatrutego jabłecznika swego małżonka. Koniec końców zdobywa od sąsiadki butelkę tego trunku i następnego dnia po jej wypiciu Leon się nie budzi. Zofia zaciera ręce z radości, jednocześnie udając rozpacz przed lekarzem (Jakub Przesław) i grabarzem (Piotr Drężek). I gdy wydawałoby się, że odniosła zamierzony cel – Leon, nie odzyskując przytomności, znowu zaczyna oddychać. Prowadzi to do wielu perturbacji i ogromnego zamieszania, które ukazują zarówno całkowity rozpad więzi i zanik uczuć wyższych w tej rodzinie. Córka na wieść o tym, że ojciec znowu oddycha nie dzwoni na pogotowie, ale do lokalnego radia Zgaga, by za sensacyjny news o tym, że „w Goryszewie ożył nieboszczyk”, zainkasować 50 zł, słabości zamieszanych w tę sytuację osób, np. pracowników szpitala (ordynator – Ola Grądzka, pielęgniarka – Magda Jankowska, wspomniany już lekarz - alkoholik) oraz bezduszność poszukujących jak najatrakcyjniejszego tematu mediów goniących za sensacją (dziennikarze: Magdalena Kocoń, Martyna Wiśniewska i Marcin Świątkowski)

– Szukając scenariusza brałam pod uwagę, żeby ukazywał taki problem – mówi inicjatorka wystawienia „Mąż zmarł, ale już mu lepiej” Katarzyna Górska. – Chodziło nam też o pokazanie co możemy zrobić, żeby pomóc drugiemu człowiekowi. Bo tutaj warto pomóc i tej wdowie, która chce tylko pieniędzy po śmierci swego męża, i córce, która dzwoniąc do radia chce zarobić na śmierci swego ojczyma te 50 czy 100 zł.

„Mąż zmarł, ale już mu lepiej”

Autor: Basia||Podróże Hani

BLOG

Opolskie przygody teatralne

My dołączyliśmy do kilku grup przedszkolaków, myślę jednak, że zdecydowanie lepszą opcją jest wybór przedstawienia popołudniowego lub weekendowego – wtedy nie ma grup. Dzieciaki z rodzicami na pewno lepiej się wtedy odnajdą w dla wielu z nich nowej, sytuacji.

Bajka trwa ok. 60 minut. Hania nie zdążyła się zacząć niecierpliwić zbyt długim siedzeniem w jednym miejscu. Przedstawienie dało jej do myślenia i potem długo tłumaczyła, dlaczego nie można sprzedawać przyjaciół./.../

O czym warto rozmawiać z dziećmi

I żyliby pewnie tak sobie jeszcze długo i szczęśliwie, gdyby do Staruszka nie trafił Handlarz i nie omamił go swoją ofertą. Za fajkę, nożyk, wysadzaną kolorowymi kamykami tabakierę (sądząc po reakcji małych widzów na premierze, dorośli muszą wyjaśnić dzieciom, co to za przedmiot) Staruszek płaci swoimi przyjaciółmi. 

Szybko i boleśnie się przekona jak kiepski zrobił interes. Ma rzeczy, bez których przecież mógł się obejść, a stracił znacznie więcej, został zupełnie sam. Los da mu jednak jeszcze jedną szansę, bo jak na klasyczną bajkę przystało i ta, o szczęściu, kończy się dobrze. 

Spektakl Janusza Ryl-Krystianowskiego, choć przede wszystkim dla maluchów, mówi o sprawach, które i dla dorosłych nigdy nie tracą na aktualności. Oto szatan (Handlarz) toczy bój o każdą ludzką duszę z uosabiającym dobro Aniołem, ale to ostatecznie my sami, obdarzeni wolną wolą, decydujemy, które z nich wygra. W "Bajce o szczęściu" sprzymierzeńcem człowieka okazuje się śmierć. Z jej kalendarza wynika że życie Staruszka jeszcze nie dotarło do kresu, on ma czas na naprawienie swoich błędów. My, dorośli, wiemy, że nie zawsze taka szansa jest nam dana.

Prosta historia, opowiedziana za pomocą skromnych środków wyrazu, w której świat uniwersalnych wartości przeciwstawiony zostaje wartościom materialnym, dającym jedynie ułudę szczęścia - trudno przecenić siłę oddziaływania takiego przesłania.

W teatrze lalek "Bajka o szczęściu"

Gazata Opole

Lepiej mieć czy być? Czyli premiera w "Lalkach"

Wampiry ze szczecińskich podziemi... Przeczytaj "Krew to nie wszystko"

Źrodło: http://www.mmszczecin.pl

KREW TO NIE WSZYSTKO -
Izabela Degórska PATRONAT KOSTNICA

Krew to nie wszystko, czego pragną wampiry. One chcą wyjść na powierzchnię za dnia i nie spłonąć w potwornych męczarniach, marzą o życiu skąpanym w blasku słońca. Krew to również nie wszystko, czego oczekują czytelnicy powieści wampirycznych. Temat krwiopijców jest ostatnio tak mocno eksploatowany, że wydaje się być cudem znalezienie książki, od której czuć powiew świeżości. Tym bardziej cieszy świadomość, że polscy autorzy również podejmują wyzwanie stworzenia czegoś nowego i nie brak im pomysłów na kontynuowanie już rozpoczętych przez siebie historii, jak to ma to miejsce w przypadku wampirów a’la Degórska.

   Akcja powieści tak na dobre rozkręca się w chwili inicjacji Mileny. Jest to ważne wydarzenie, jednak z jej powodu zjeżdżają się wampiry nie tylko z kraju, ale i ze świata. Wszyscy chcą zobaczyć chodzącą za dnia. Na inicjację przybywają również Familianci, przed którymi dar młodej wampirzycy należy ukrywać, wmówić im, że wcale go nie posiada. Kiedy bohaterka zostaje poddana próbie światła coś idzie nie tak i zaczyna płonąć, dochodzi również do walki i koniec końców Milena zostaje porwana. Niby tak jakoś znajomo wygląda owa rozkręcająca się akcja, a na dodatek skromnie, ale...

   W najnowszej powieści Degórskiej tak naprawdę bez przerwy coś się dzieje, a akcja jeszcze na początku rozszczepia się na kilka wątków i w każdym z nich nie brakuje zaskakujących, ale przede wszystkim dobrze zaplanowanych i realnie wyglądających zwrotów akcji. Równie dobrze poprowadzone są dialogi, które wyszły wyjątkowo naturalnie.

   Każda z postaci jest stworzona bardzo dokładnie i ma wyrazisty charakter, bez problemu można się również z dowolną osobą utożsamić. Najważniejsze jest jednak to, że bez względu na to, czy bohater jest pierwszoplanowy, czy przewija się jednorazowo w tle, w powieści nie znajdziecie żadnego klona jego osobowości. Widać wiele pracy włożonej w stworzenie tak Mileny, czy Doriana, jak i Poli, Ottona, Mordechaja, pewnego grzesznego księdza i wielu, naprawdę wielu innych.

   Największą z licznych zalet kontynuacji „Pamięci krwi” jest mnogość tajemnic, które autorka stopniowo wyjawia i nie są to jedynie zawiłe losy kilku z pośród ważniejszych bohaterów. Rolę najbardziej przykuwającą uwagę odgrywają ci, których boją się nawet najsilniejsze wampiry i choć tajemnica Stworzycieli w dalszym ciągu nie została odkryta, to już same strzępki informacji o ich wyglądzie, czy też zaawansowanej technologii, są w stanie zadowolić i niesamowicie pobudzić wyobraźnię.

   Nie czytałem „Pamięci krwi”, a mimo to nie miałem problemu z odnalezieniem się w realiach jej kontynuacji – niezbędne fakty zostały przypomniane w mierze, w jakiej było to potrzebne do zrozumienia rozgrywających się wydarzeń. II tom można by traktować jak odrębną historię, jednak wątpię, by ktoś po jego lekturze postanowił nie nadrabiać zaległości z tomem I.

   „Krew to nie wszystko” uważam za powieść niezwykle udaną, równo napisaną, błyskotliwą i przede wszystkim, na przesyconym krwiopijcami rynku wydawniczym, mile zaskakującą. Izabela Degórska niewątpliwie stanęła na wysokości zadania, a jakby tego było mało, zakończenie książki sugeruje kontynuację losów chodzącej za dnia. Polecam miłośnikom szeroko pojętej fantastyki, którzy od powieści wampirycznych oczekują czegoś więcej, niż tylko nieustannego wysysania i przelewania krwi. Oczywiście tego niemalże obowiązkowego utaczania krwi również nie brakuje...

Marek Syndyka

Tytuł: Krew to nie wszystko
Autor: Izabela Degórska
Wydawca: Zysk i S-ka
ISBN: 978-83-7785-205-7
Wydano: Poznań, 01.07.2013
Format: 135x205 mm
Oprawa: miękka
Stron: 348

„Bajka o szczęściu” Izabeli Degórskiej w Państwowym Teatrze Lalkowym w Sliwen

ДЪРЖАВЕН КУКЛЕН ТЕАТЪР - СЛИВЕН ЗАВЪРШАВА 51 – вия СИ СЕЗОН С ПРЕМИЕРА

На 28 юни 2013 г., от 19.00 часа, ДКТ - Сливен ще представи новия спектакъл в репертоара си „ПРИКАЗКА ЗА ЩАСТИЕТО”. Автор на пиесата е съвременната полска драматуржка и писателка Изабела Дегурска. Превод и режисура - Елжбета Ейсимонт. Сценография - Свила Величкова. Музика - Михайл Шишков. Текст на песните – Елза Лалева.

Участват актьорите: Стоян Дойчев, Елица Петкова, Евгения Ангелова и Катилей Кателиев.

Постановката е реализирана с подкрепата на Полски институт в София.

Спектакълът е вълнуващ разказ за щастието и силата на истинското приятелство. За щастието, което непрекъснато търсим, но не забелязваме в ежедневието си. За приятелството, без което се чувстваме самотни и ненужни…

„ПРИКАЗКА ЗА ЩАСТИЕТО” е пиеса за деца и за техните родители.

„По достъпен за малкия зрител начин "Приказката" критикува съвременния консумативен модел на живота. Поставя въпросът за това, кое прави човека щастлив - материалните "придобивки" или възможността за всекидневни контакти с близките ни, игри, разговори, даже общите неудобства и грижи.” споделя режисьорката на спектакъла. „ Привидно простичката фабула носи ясно послание, което зрителите ще запомнят за дълго - нищо купено не може да замести ПРИЯТЕЛСТВОТО. Историята е трогателна и същевременно много забавна.” продължава г-жа Ейсимонт.

Елжбета Ейсимонт е родена и израснала в Полша. Завършила е театралния институт в Краков, специалност куклено актьорско майсторство. В България е от 1976 г. ПРИКАЗКА ЗА ЩАСТИЕТО” е третото представление на Елжбета Ейсимонт в ДКТ – Сливен. Един от първите спектакли в кариерата на режисьорката е поставен също на сцената на ДКТ – Сливен. Това е представлението „Тайнственото чекмедже” от Юлиуш Волски - сезон 1980/1981. През декември 1994 г. г-жа Ейсимонт поставя в Сливен авторския си спектакъл „Коледна приказка”.

„Избрахме да завършим сезона с реализацията на тази пиеса, защото мисля,че темата и посланието на спектакъла са изключително силни и актуални.” , разказва Директорката на театъра Ефимия Павлова.

ДКТ – Сливен завършва един изключително успешен сезон с реализирани 6 премиери, повече от 10 участия в национални и международни фестивали и 8 номинации и награди. „Горда съм, че въпреки трудното време, в което живеем, сливенският куклен театър работи успешно, оценен е достойно и се радва на обичта на публиката”, допълва г-жа Павлова.

http://new.sliven.net/sys/news/index.php?id=113757&l=en

Szczęścia nie kupisz

Klasyczna walka dobra ze złem, białej postaci z czarną  pokazała dzieciom co warto wybierać a czego się wystrzegać. Choć momentami szala przechylała się na korzyść czarnego Handlarza  – ostatecznie, oczywiście, zwyciężyło dobro, co daje olbrzymią nadzieję, że nawet jeśli się wątpi, błądzi – zawsze jest możliwość zmiany.

Gospodarz, którego skusiły atrakcyjne przedmioty, wabiony zachętami, reklamą, posiadaniem – oddał w zamian swoich przyjaciół – kogucika, świnkę i myszkę. Niedługo cieszył się nabytymi „cudeńkami” - cóż, został sam, trawiony smutkiem i żalem. Próbował rzeźbić swoich przyjaciół z drewna... Wyruszył w poszukiwaniu, otarł się o Śmierć, która jednak go nie chciała. On miał jeszcze sporo do zrobienia, naprawienia, bo zrozumieć już mu się udało. 

Opowieść Izabeli Degórskiej sama w sobie jest wzruszająca i wartościowa, poruszająca struny wrażliwości. Ale i gra aktorska, pełna emocji, uczyniła z tej sztuki coś, co ogląda się z otwartymi oczami, uszami i sercem. Aktorzy grali całymi sobą, piosenki same wpadały w ucho, ciekawym pomysłem było to, że te same postacie przedstawiane były przez różne rodzaje lalek, pokazywali się też widzom sami aktorzy. Nie było efektów specjalnych, multimedialnych projekcji, raczej rozwiązania klasyczne, ale nie było to potrzebne. Natomiast scena z wyrzeźbionymi przez Gospodarza przyjaciółmi – robiła wrażenie.

Gdy spektakl zmierzał do końca – czuło się żal, że oto zaraz opadnie kurtyna. A potem długo można było rozmawiać  z dziećmi o tym, co to znaczy mieć przyjaciół, dokonywać wyborów i poszukiwać szczęścia... Czasem a może nawet często można je znaleźć nie w zamorskich krajach, ale we własnym ogródku.

Wampiry ze Szczecina atakują w Poznaniu

Poczucie humoru w wersji dla zaawansowanych krwiopijców

13.07.2011

I. Degórska, Pamięć krwi, Poznań: Zysk i S-ka 2011, 332 s.

„Sama przeczytałam jakieś trzy tony wampirycznych horrorów i żaden, ale to absolutnie żaden wampir nie powiedział tam nawet jednego słowa po polsku” – w ten sposób Izabela Degórska na łamach ZwB zachęca do lektury Pamięci krwi, swojej najnowszej powieści. Dlaczego cytuję te słowa? Nie dlatego, żebym potrzebowała jakiejkolwiek motywacji do spędzenia czasu nad tą książką, gdyż już w chwili publikacji notki w serwisie dosysałam się łapczywie do lektury w każdej możliwej wolnej chwili. Po prostu w momencie, w którym przeczytałam tę wypowiedź, uświadomiłam sobie, że to niestety prawda! Nie poznałam wcześniej ani jednego wampira mówiącego w naszym języku! A tutaj każdy zna język polski – są nawet i lingwiści, którzy potrafią porozumiewać się również po rosyjsku, niemiecku czy francusku. A na dodatek cała historia wartko i z wampirzym pazurem toczy się – można by rzec: za płotem – w... Szczecinie. Czy nie tego pragnął każdy sympatyk literatury wampirycznej? Zobaczyć wreszcie – choćby i w wyobraźni – tak popularnie Istoty Mroku na naszym terenie!

Milena Chmielnik, sympatyczna dziennikarka „Wiadomości” w trakcie zbierania materiału do kolejnego artykułu trafia na trop morderstwa, które miało miejsce w tunelach pod Szczecinem. Ten sam temat postanawia badać także rudzielec Radek, pracujący dla konkurencyjnego dziennika „Goniec”. Rywalizacja między nimi wydaje się nieunikniona, jednak Milena zmuszona jest skoncentrować się także na nieco bardziej osobistym „temacie” – jej przyjaciółka Małgosia niepokoi się o swojego brata Darka, który od pewnego czasu zaczął się dziwnie zachowywać. Dziennikarka, związana niegdyś z chłopakiem, postanawia porozmawiać ze swoim ex i sprawdzić, czy obawy Małgosi są rzeczywiście zasadne. Ich spotkanie kończy się jednak w nieoczekiwany sposób – po nocy spędzonej z Darkiem Milena odkrywa, że z nią również zaczyna dziać się coś dziwnego, że staje się... wampirem!

Na swojej stronie internetowej autorka pisze: „Mojej bohaterce bliżej do Sookie Stackhouse (...) niż do Belli Swan”. Każdy czytelnik zorientowany w wampirzych klimatach z pewnością doskonale zrozumie, o co chodzi. Milena nie wodzi zakochanymi oczami za wybranym wampirem, a jej życie nie upływa na ciągłym wzdychaniu do niego (choć w kolejce pojawiają się coraz to nowi amatorzy jej wyeksponowanych dzięki przemianie wdzięków), jest ciekawa swojej nowej osoby i stara się dopasować do roli, którą przyszło jej teraz odgrywać.

A przy tym nie jest pozbawiona poczucia humoru – a nawet sarkazmu – co niezwykle bawi czytelnika poznającego perypetie damsko-męskie z jej udziałem. Cała książka jest zdecydowanie odważniejsza od sagi Zmierzch i skierowana do starszego czytelnika, co również zbliża ją bardziej do Czystej krwi. Nie brak tu scen zarówno brutalnych, jak i niezwykle zmysłowych – oj, Milena łatwo poddaje się czarowi chwili. Wszystko to okraszone jest wprawnie napisanymi dialogami, pozwalając czytelnikowi łatwo i szybko płynąć po kolejnych rozdziałach i chłonąć perypetie Mileny po stronie Istot Mroku.

„Wampiryzm nie sprzyja poczuciu humoru. Co zabawnego może być w siorbaniu z czyjejś szyi?” (s. 310) – nie wierzcie w te słowa, w powieści Degórskiej jest zdecydowanie zabawnie. Owszem, nie przez cały czas, ale wystarczająco często, żeby nabrać dystansu do mrocznych scen i obdarzyć Milenę (a także niektóre inne wampiry) czytelniczą sympatią. Jest to co prawda zdecydowanie czarny humor, czasem może i makabryczny, ale bawi – oj, bawi!

Muszę przyznać, że Izabela Degórska swoją książką mnie zaskoczyła, a nie spodziewałam się, że po tylu historiach o krwiopijcach, które przeczytałam, będzie to jeszcze możliwe. Pamięć krwi stawiana w jednym szeregu ze Zmierzchem i Czystą krwią (trudno bowiem uniknąć takiego porównania) nie tylko doskonale się broni, ale jest od obydwu tych pozycji zdecydowanie lepsza! Otacza ją baśniowa aura (ot, choćby scena, w której Milena poznaje tajemniczą Marię), a konstrukcja historii jest o wiele bardziej dopracowana. Widać tu jasny koncept, pomysł jest rozwijany powoli, ale z konsekwencją, doskonale budując klimat opowieści. Pamięć krwi nie jest tylko pretekstem do wgryzania się w każdą możliwą napotkaną szyję, jest niezwykle ciekawie zaprojektowaną przygodą, która z zadziwiającą siłą porywa czytelnika. Degórska pokazuje, że żeby mieć dobrą opowieść o wampirach, nie wystarczy po prostu pisać o wampirach – trzeba mieć na to pomysł. I ona go ma!

Na koniec warto wspomnieć o nowatorskiej – cóż, przynajmniej ja się jeszcze z tym nie spotkałam – koncepcji tytułowej pamięci krwi. Ten właśnie motyw przypadł mi szczególnie do gustu podczas lektury, właśnie z powodu swojej innowacyjności. Jest to coś, z czego chyba nikt inny jeszcze nie skorzystał, i jest doskonałe! Po szczegóły zapraszam do lektury, każda kolejna uwaga mogłaby popsuć poznawanie wątku, a jest on zdecydowanie jedną z najlepszych stron tej powieści.

Niezwykle przyjemnie spędziłam te kilka godzin nad lekturą Pamięci krwi. I nie pamiętam, czy kiedykolwiek bawiłam się tak dobrze historią o wampirach. Powieść jest zarówno mroczna, jak i zabawna, baśniowa i realna, czasem budząca grozę, czasem smutek. Jest doskonałą lekturą na lato, bo chyba żadna inna pora roku nie sprzyja tak gorącym i sprzecznym emocjom. A jeśli przed zaśnięciem wyda się wam, że czujecie na szyi chłód wampirzych zębów, cóż... przecież właśnie tego oczekiwaliście po elektryzującej i rozbudzającej wyobraźnię wampirzej lekturze!

Marzena Kieres

Powieść o szczecińskich wampirach

Ludzie to smaczny bufet…

Rozmowa z Izabelą Degórską, autorką książki „Pamięć krwi”

-Czy to prawda, że inspiracją do napisania książki „Pamięć krwi" był cykl artykułów w „Kurierze Szczecińskim" o podziemnym Szczecinie?

- Tak, był jedną z inspiracji. Historie o podziemiach ciągnących się pod naszym miastem docierały do mnie różnymi kanałami. Olbrzymie schrony i rozległa sieć połączeń między odległymi od siebie miejscami pobudzały wyobraźnię. Zwłaszcza, że mroczne korytarze przemierzały również bardzo bliskie mi osoby, a ich historie – z pierwszej ręki – były bardzo barwne. Wspomniane wcześniej artykuły – szczególnie te opatrzone fotografiami – wciąż dostarczały nowych informacji i nie pozwalały o nich zapomnieć. Tajemnicze podziemia wydały mi się doskonałym tłem do powieści, której bohaterami są wampiry. Bo jeśli miałyby gdzieś mieszkać istoty, którym szkodzi słoneczne światło – gdzie byłoby im… wygodniej? A stąd już tylko mały krok do podziemnego miasta, w którym rządzą wampiry. Artykuły w Kurierze zaowocowały czymś jeszcze. Jednym z bohaterów Pamięci krwi jest wścibski reporter – autor artykułów o podziemnym mieście…

- Wampiry to obecnie modny temat w literaturze i filmie. Czy jakiś tytuł np. powieści był dla ciebie niejako przewodnikiem po świecie wampirów?

- To prawda, wampiry mają się dobrze. Kiedy pisałam powieść nie szukałam gotowych wzorców, co najwyżej chciałam, aby Pamięć krwi czerpała z tego, co najlepsze. Mojej bohaterce Milenie najbliżej do Sookie Stackhouse (Czysta krew) - i wiekiem, i zadziornym charakterkiem. Wiecznie potykająca się o swoje nogi Bella Swan (Zmierzch)  jest wręcz jej przeciwieństwem. Wprawdzie czasem Lenka sobie pochlipie, bo nieźle dostaje w kość, ale potrafi pokazać zęby. I to dosłownie. Świat, w który wchodzi, to sprawnie funkcjonujące społeczeństwo stworzone przez współczesne wampiry. Są silne, seksowne, wiecznie młode i – inaczej niż we wspomnianych pozycjach - żywe. Dla tych na górze hierarchii, ludzie niewiele są warci, to tylko smaczny bufet… 

- Czy opisując postaci w powieści miałaś na myśli konkretne osoby w Szczecinie? Bohaterką jest bowiem młoda dziennikarka. W powieści pada też nazwisko aktorki Pleciugi...

- Pewne cechy prawdziwych osób – z pewnością. Jestem przekonana, że kilku czytelników znający mnie osobiście znajdzie tam swoje krzywe odbicie. To właśnie dzięki temu te postacie są – mam nadzieję – takie żywe. Mają bowiem swoje słabości, pasje i mroczne tajemnice. A żeby było sprawiedliwie, główną bohaterkę obdarzyłam… swoim osobistym sarkazmem. Trudno, tak wyszło. Przynajmniej na pociechę jest urodziwa. Fakt, że w „Pamięci krwi” pada nazwisko identyczne jak znanej w naszym mieście aktorki - w ramach tej powieści nie ma żadnego znaczenia. Gdyby jednak kiedyś powstała kontynuacja… kto wie, dokąd to zaprowadzi?

Monika GAPIŃSKA, KURIER SZCZECIŃSKI 8-10 lipca 2011 Nr 131

Dziewczyna zostaje zgwałcona i zraniona, lecz prawdziwy problem wychodzi na jaw dopiero później: Darek rozpoczął jej transformację w krwiopijcę. Milena nie dość, że sama przemienia się w wampira, to jeszcze – jak się rychło okazuje – wampira niezwykłego. Silniejsza niż nowi pobratymcy, niczym sam Blade poszczycić się może największą z przewag: jako jedyna jest w pełni odporna na promienie słoneczne. Wkrótce młoda ale już nieśmiertelna dziennikarka staje się zwornikiem zażartej walki. Wampiry występują przeciwko sobie, odżywają dawne krzywdy, rodzą się i upadają sojusze. Wiele z mrocznych wydarzeń, które niczym tajfun przemykają przez mroczne rejony Szczecina spowodowanych jest tajemnicą i mocą jej krwi.

Izabela Degórska nie jest pierwszym polskim twórcą, który wziął się za bary z wampirzym tematem – by wspomnieć tylko „Nocarza” Magdaleny Kozak. Nie wdając się w zbędne szczegóły, można osądzić, że wyszła z tej próby obronną i prawie w ogóle niezakrwawioną ręką. Złożyło się na to kilka czynników. Przede wszystkim ciekawe postaci, dość różnorodne, nietuzinkowe, w miarę autentyczne i niepachnące papierem. W szczególności zaś niepachnące papierem zagranicznym, bowiem Degórska eksploatując motyw równie nietutejszy jak Halloween, znalazła na niego patent lokalny. Milena, Darek, Dorian (ostatnio wraca moda na to imię, nawiasem mówiąc…), Otto, Grisza, Fidiasz… każda z tych osób jest jakimś unikatem, a utkana z ich działań mozaika wydarzeń robi odpowiednie wrażenie. Kolejny atut powieści to sensownie przemyślana fabuła uszlachetniona sprawną narracją. Opowieść została skonstruowana z wykorzystaniem retrospekcji przeplatającej się z wydarzeniami bieżącymi – metoda nie unikalna, ale i nie banalna, tutaj dała wyjątkowo dobre efekty.  Na koniec zaś – z angielska rzeklibyśmy last but not least – styl i warsztat: dojrzałe, całkiem bogate, bardzo porządne. Nieliczne wpadki – tu i tam zaszwankowało fabularne i logiczne kontinuum, gdzieś indziej zęby pokazał deus ex machina – zdają się nie przeszkadzać w pozytywnym odbiorze całości.

„Pamięć krwi” to pozycja przyjemna w lekturze, nieprzesadzona w żadną stronę. Swojska, naturalna, wciągająca. Intrygująca i zaciekawiająca. Pozbawiona pustej, napuszonej głębi, jaką tak często skażone są opowieści o wampirach. Słowem: jest to książka warta polecenia i to nie tylko wielbicielom wampirzych tematów.

Autor: Sir Alexander
Korekta: Zunia
28 czerwca 2011

RECENZJA KOSTNICA

PAMIĘĆ KRWI Izabela Degórska

Izabela Degórska "Pamięć krwi"
Ilość stron: 334
Wyd. Zysk i S-ka
Poznań 2011
Ocena: 5/6

VARIA

http://www.kostnica.com.pl/pamieckrwi.htm

Wywiad z Izabelą Degórską, autorką Pamięci Krwi

>> A co Panią inspiruje i jak wygląda proces twórczy?

Inspiracją jest czasem jakieś skojarzenie, zasłyszana historia lub sugestywny sen. Mam też folder w komputerze, w którym archiwizuję ciekawostki z internetowych witryn informacyjnych. Rzeczywistość bywa bardziej zaskakująca od ludzkiej wyobraźni.
W przypadku PAMIĘCI KRWI jedną z inspiracji były docierające do mnie różnymi kanałami opowieści o przepastnych podziemiach rozciągających się pod Szczecinem. Miasto pod miastem wydało mi się idealnym tłem do wydarzeń niezwykłych i tajemniczych.
Sam proces twórczy jest bardzo przyjemny, zwłaszcza kiedy piszę powieść. Mogę sobie wtedy poszaleć i nie muszę dumać, czy dana postać, czy scena jest niezbędna. W scenariuszach nie ma tak dobrze – pisanie przypomina tworzenie misternej konstrukcji, co wymaga wiedzy i sporej dyscypliny. A właśnie swoboda twórcza, to jest to, co tygryski lubią najbardziej. :)

>> Dość powszechnie mówi się, że Polacy nie mają smykałki do tworzenia horrorów. Dlaczego postanowiła się Pani zmierzyć właśnie z tym, dość niełatwym gatunkiem?

Naprawdę tak mówi się o polskich horrorach? Nigdy się nad tym nie zastanawiałam. Co do mojej powieści, to świat wampirów trudno ująć w inny gatunek literacki. Chociaż, teoretycznie, mogło być romantycznie i przy świecach.…
Sam horror nie jest mi obcy – opublikowałam wcześniej dwa opowiadania w turpistycznych, dość mrocznych klimatach (Magazyn Fantastyczny). Groza, która dotyka ludzkiej natury jest bardzo powabna literacko.

>> Obecnie rynek przepełniony jest powieściami opowiadającymi o losach wampirów. Co było powodem, że zdecydowała się Pani właśnie na takich bohaterów?

No tak, wydało się. Nie pomyślałam. Powinnam była napisać o aniołach, wiedźmach, albo wilkołakach. A tak serio, to brakowało mi „wampirów w Polsce” - takich z krwi i kości. 
No i szczerze mówiąc, kiedy pochłania mnie projekt, „nie decyduję się” na bohaterów. Tylko z pozoru mam wpływ na to, jacy są i co zrobią. Mogę sobie "w przerwie" wymyślać różne rozwiązania, a potem i tak dzieje się to, co ma się dziać. Moja rola jest dość ograniczona. Jeśli w historii moich bohaterów pojawia się mroczna przeszłość lub dramatyczne wydarzenia - podążam za nimi na tyle, na ile mi starcza "pary w palcach".

>> Przyznam się, że losy Mileny i Darka bardzo przypadły mi do gustu. Jest szansa na ich kontynuację?

Cieszę się, że się podobało. A co dalszego ciągu - wszystko się może zdarzyć. To co było najbardziej pracochłonne – stworzenie świata, w którym rozgrywa się powieść, już za mną.

>> Na Pani stronie internetowej można przeczytać kilka scenariuszy sztuk teatralnych. Czy można je w tej chwili gdzieś zobaczyć na dużej scenie i jak narodziła się współpraca z teatrem? 

>> Patrząc na Pani dorobek artystyczny widać mnogość zainteresowań. Co innego Panią pasjonuje prócz pisania. Jakieś hobby?

Kiedy mam czas - czytam, z uwagą śledzę informacje z dziedziny astronomii, nauki i medycyny, chodzę do teatru (najczęściej... lalkowego), oglądam filmy (ze szczególną przyjemnością w najstarszym kinie świata, które mieści się w Szczecinie). Czasem uczestniczę w jakimś wyczerpującym projekcie, np. w nagrywaniu psychodelicznego teledysku. No i mam swoje tajemnice, których nie zdradzę.

>> A jaką książkę lub film mogłaby Pani polecić naszym czytelnikom?

Polecam nieśmiertelny FOLWARK ZWIERZĘCY Georga Orwella, za mądrość, HOBBITA Tolkiena – za humor, no i jeszcze CIEŃ KATA Gene Wolfea. Wiem, że to starocie, ale bardzo je lubię.

>> Premiera książki zbiega się z rozpoczęciem wakacji, dając tym samym czytelnikom ciekawą lekturę na wolne chwile. Ma Pani już jakieś urlopowe plany, czy może najbliższe tygodnie zostaną poświęcone na promocję książki?

Planuję kilka krótkich wypadów urlopowych. Zbieram się też, żeby skończyć pewną komedię. Co do promocji książki, to jest to pytanie do wydawnictwa.

>> Gdzie w najbliższym czasie można się z Panią spotkać, jakieś wieczory autorskie?

Och, na to chyba muszę sobie najpierw zasłużyć. Dziś można do mnie jedynie wysłać e-maila. Wygooglować nazwisko, zajrzeć na moją stronkę i kliknąć w zakładkę KONTAKT. Odpowiadam, jeśli tylko mam dostęp do komputera.

>> Bardzo dziękuję za udzielenie wywiadu i życzę dalszych sukcesów.

Dziękuję również. I pozdrawiam miłośników horroru!

Wywiad został zrealizowany dzięki serwisowi Kostnica.

Autor: Varia

RECENZJA  QFANT

PAMIĘĆ KRWI Izabela Degórska

Kiedy dostałam propozycję zrecenzowania powieści o wampirach polskiego autora, zgodziłam się bez wahania i w ciemno, nie pytając nawet o nazwisko.

Autor: Beata Tomaszewska
Korekta: Katarzyna Tatomir

Mocny początek

Farsa to niesłychana, Pani zabiła Pana

"Mąż zmarł, ale już mu lepiej" Teatru "6 i pół"na XXXII Festiwalu Sztama w Olecku. Pisze Artur Mrozowski w portalu iolecko.com

Z farsą trudno jest. Farsę łatwo przeszarżować. Grubą krechą pociągnąć, do widza mrugać zbyt często i protekcjonalnie. Pozornie łatwo grać ją można, prosty wygłup efekt wzmocni, pointe podkreśli. Dlatego farsę grać trzeba umieć, często oszczędnie, w ryzach swe umiejętności trzymając.

Jeszcze trudniej farsę grać, gdy publiczność znajoma na widowni siedzi i każdą zabawną kwestię oklaskami nagradza. Niejeden doświadczony aktor niesiony takim aplauzem farsę położył.

W Olecku się udało.

"Mąż zmarł, ale już mu lepiej" to sztuka będąca adaptacją scenariusza filmowego Izabeli Degórskiej przygotowana przez działający przy Regionalnym Ośrodku Kultury Teatr "6 i pół". Historia błaha, przerysowana, bliższa karykaturze niż wyrafinowanej ironii. Nawiązująca do klasyki, szczególnie anglosaskich, współczesnych twórców farsy. Żona męża zabić próbuje, ale choć brzmi to groźnie, więcej z tej makabry śmiechu wyniknie niż dramatu. Literatura lekka, zabawna i przyjemna. W sam raz na niedzielny wieczór.

Twórcy przedstawienia, niczego nie kombinowali. Postawili na klasyczny, niemal werystyczny teatr. Nie ma w nim zbyt wiele miejsca na umowność, skrót scenograficzny, symbolikę, niedomówienie, wieloznaczność. Mamy sprawnie i logicznie opowiedzianą historię, rozbudowane dekoracje (kto wie, może najbardziej ze wszystkich tegorocznych przedstawień), pełnokrwiste postacie, znakomite dialogi, spointowane bon motami. Wartka akcja, czytelna intryga, konflikt, absurd i zaskakujący finał. No i co najważniejsze, rozwagę w farsie tak niezbędną.

Taki teatr nie może żyć bez publiczności. To ona generuje jego wartość.

Wczorajsze przedstawienie było więc tryumfem i twórców i publiczności i całej społeczności miasta. Grupka zapaleńców przygotowała dla przyjaciół, znajomych i nieznajomych historię, którą innym opowiedzieć chciała. Wybrała do tego język powszechnie uznany za archaiczny, staroświecki, lub co gorsza trudny. Teatr wszak miejscem jest rozrywki pięknoduchów i "górnolotów". Tymczasem tegoroczna "Sztama" dobitnie ukazała nam, że teatr może być miejscem spotkania, wspólnego przeżywania, radości i głębokich emocji. Dzień wcześniej goleniowska trupa, pokazał nam jak można poprzez sztuką zbliżyć się do drugiego człowieka, nawiązać z nim dialog, często nie znając języka. Wczoraj mieliśmy przykład, jak łatwo, bez wzniosłości, sztywnej oficjalności można dać ludziom poczucie wspólnoty, jak można powiedzieć im - "dobrze że jesteśmy tu i teraz". To jest wielka siła teatru.

Dlatego, choć spektakl oleckiej grupy nierówny, pełen błędów, niedoróbek i potknięć to jednak jest dziełem skończonym i doskonałym. Choć amatorski, niesie w sobie wszelkie wartości zawarte sztuce wielkiej i niepodważalnej. Ważne więc, by ta praca była kontynuowana, by ludzie, którzy poświęcili swój czas, swoje emocje (niełatwo wyjść na scenę i pokazać swoją duszę) kontynuowali swoją pracę. Dla siebie i przede wszystkim dla mieszkańców. Ci ostatni pokazali wczoraj, że są razem z nimi i potrafią odwdzięczyć się za ich trud.

"XXXII Sztama w Olecku. Farsa to niesłychana, Pani zabiła Pana"
Artur Mrozowski
www.iolecko.com
Link do źródła
24-10-2011

WIELKA „MOC PREZENTÓW”

Sukces szczecińskiej dramaturgii

Ogromny sukces szczecińskiej autorki! Spektakl według sztuki Izabeli Degórskiej „Mężczyzna znaleziony w szafie" zostanie zaprezentowany na międzynarodowym festiwalu krótkich form ze świata we włoskim mieście Rovereto. To przedstawienie będzie pokazane jako jedno z dziesięciu, obok m.in. sztuki samego Valclava Havla: - Jest mi ogromnie miło reprezentować na tym festiwalu polską dramaturgię - skromnie komentuje swój sukces szczecińska autorka.

I. Degórska jest jedynym twórcą z Polski, którego tekst został zaadaptowany na potrzeby włoskiego festiwalu. Poza tym spektaklem, pokazane zostaną przedstawienia na podstawie sztuk m.in. z Niemiec, Stanów Zjednoczonych, Rosji, Francji i Izraela. 

Szczecinianka pisze książki dla dzieci i dla dorosłych. Dla tych drugich wydała m.in. powieść pt. „Najwyższa pora na miłość" (akcja dzieje się w Szczecinie!). Jest autorką sztuk scenicznych. I tak, przed laty Teatr Lalek „Pleciuga” wystawił jej „Bajkę o szczęściu”. Potem powstało kilka spektakli, na podstawie tego tekstu, w całej Polsce, m.in. w Warszawie, Poznaniu i Opolu. Według jej sztuki uczestnicy  warsztatów w „Pleciudze", w minione wakacje, przygotowali spektakl „Humba! Bumba! Bang!". W ostatnich latach I. Degórska głównie zajmowała się dziennikarstwem telewizyjnym, pisała też m.in. dialogi do popularnego serialu „Klan". W szufladzie ma całą masę autorskich piosenek. A na grudzień zapowiedziana jest premiera, w szczecińskiej „Pleciudze", przedstawienia według jej sztuki: „Moc prezentów".

Dzieciaki robią teatr

Smoki, wiedźmy, gnomy

W niedzielę Bałtycki Teatr Dramatyczny należał do dzieci. Główną postacią premierowo wystawionej sztuki również było dziecko, tyle że smocze.

"Smoczek Hieronim" to idealna propozycja na rodzinną wyprawę do teatru z najmłodszą nawet pociechą. W telegraficznym skrócie - jest to historia małego smoczka, który chce być duży, a morał z niej płynie taki: oznaką dorosłości jest odwaga, czyli: grzeczność, mądrość i szacunek dla innych.

Atutem przedstawienia jest znakomita scenografia Beaty Jasionek i doskonała gra aktorska. W roli smoczka Hieronima występuje Jacek Zdrojewski. Wydaje się, że odtwarzanie tej postaci sprawia aktorowi prawdziwą przyjemność - skacze, biega i śpiewa, a wszystko z ogromnym entuzjazmem. Piotr Krótki gra gnoma, który wywołuje salwy śmiechu wśród dzieci, a Małgorzata Wiercioch jako wiedźma Euzebia - dreszcz przerażenia, kiedy czaruje.

Ponieważ "Smoczek Hieronim" jest spektaklem kierowanym do młodszych dzieci, trzeba było zadbać o to, by maluchy się nie nudziły. I to reżyserowi (Zdzisław Derebecki) udało się znakomicie.

Dzieci odpowiadały na padające ze sceny pytania i chętnie śpiewały piosenkę, której uczyła smocza mama (Żanetta Gruszczyńska-Ogonowska). Jednak prawdziwym hitem okazał się "smoczy ryk", którego Hirek uczył się wraz z widzami, dziećmi i ich rodzicami. Kiedy wszyscy zaryczeli, szacowny budynek teatru zadrżał w posadach.

Fajka, scyzoryk, tabakiera

i medalik po matce

Dzieciom ten spektakl się spodoba, bo nie ma zbyt skomplikowanej dramaturgii i wymagających wysiłku umysłowego dialogów. Przypuszczam, że z tego samego powodu dorosłym trochę mniej przypadnie do gustu, chyba że lubią bajeczki jasne jak słońce i proste jak drut. Szkopuł w tym, że „Bajka o szczęściu” Izabeli Degórskiej w reż. Janusza Ryl-Krystianowskiego wydaje się prosta i jasna, ale ma kilka dość mrocznych zagadek... 

Teatr Lalki i Aktora w Łomży wystawił swoją 52. premierę, którą jest „Bajka o szczęściu”. Sztukę napisała Izabela Degórska, a wyreżyserował  Janusz Ryl-Krystianowski, 67-letni dyrektor artystyczny Teatru Animacji w Poznaniu. Scenografię zaprojektował współpracujący z reżyserem od 17 lat Jacek Zagajewski (lat 60), a warszawski twórca Bogdan Łuczak skomponował muzykę. Wszystko: scenografia, muzyka, splot wydarzeń, rozmowy i reakcje postaci są w spektaklu proste, zrozumiałe, nad wyraz klarowne. Albo przynajmniej wydają się takie, póki nie zadamy pytań: kim jest dziadek, czemu nic o nim nie wiadomo i gdzie inni ludzie?
Na wzgórzu z soczyście zielonej jak żywa trawki stoi malutka drewniana chatka. Z komina ulatuje aromatyczny dym, z głośników dobiega złożona z kilku miłych dla ucha akordów melodia. W takiej to scenerii audiowizualnej toczy się spokojnie i przewidywalnie, czyli niemrawo i nużąco akcja.

Jest tak wspaniałomyślny, że za występujące u niego zwierzątka nie chce zapłaty, choć dziadek gotów jest oddać nawet medalik, pamiątkę po matce... „Bierz za darmo!” - radzi staruszkowi, który w odludnej chatce pożyje z „odzyskanymi” przyjaciółmi wprawdzie nie wiadomo, jak długo, ale na pewno szczęśliwie.

Pewnie niewiele ostałoby się z relacji nt. „Bajki o szczęściu”, gdyby nie zgodna aprobata dzieci dla schematycznej, ciut sielankowej, ciut ucukrzonej konwencji. Bo milusińskim ze świetlic Promyk i Caritas w Łomży, niezależnie od lat: czterech czy szesnastu, ta sztuka bardzo się spodobała. Moje przytykanie szpileczek do tradycyjnej formuły spektaklu i jego niewymyślnej prostoty zda się na nic, bo to właśnie dzieciom bardzo odpowiadało.
Kamil Zalewski (lat 10) pochwalił sporą liczbę postaci i bez trudu odkrył zamysł reżysera: handlarz to diabeł, a pierrot to anioł, wcielający się w rolę mima. Natalia Balewska (16) wskazała diaboliczne cechy akwizytora: trupiobladą twarz, piekielnie czerwone usta i szal oraz chorobliwe, neurotyczne miny, ruchy i zachowanie. Z kolei Diana Dąbrowska (13) i Weronika Balewska (11)  w mig dostrzegły główne cechy kondycji dziadka: samotny i markotny, zaś to przełożyła na niemal  odwieczną, acz trafną mądrość ludową Klaudia Szabłowska (9), że starość - nie radość.

- Ta bajka uczy nas, żeby za nic w świecie nie sprzedawać przyjaciół -  podsumowuje Diana. - Mam bardzo bliską przyjaciółkę, z którą mogę o wszystkim porozmawiać, z którą wyznajemy sobie tajemnice i z którą się nie nudzę. To skarb!

Na początku września br. napisałem, że nowym nabytkiem łomżyńskiej sceny jest aktor Marcin Dąbrowski (lat 29), który pracował w teatrach Pleciuga ze Szczecina i Banialuka z Bielska-Białej, zaś do Łomży przeszedł z teatru Rabcio z Rabki. I pytałem: czy się sprawdzi i odnajdzie w zespole? Najnowsza premiera TLiA była dla Marcina Dąbrowskiego debiutem na łomżyńskiej scenie i dowiodła, że artysta czuje się pewnie i pokazuje wszechstronny warsztat i umiejętności.

Przyjaźń to szczęście

"Bajka o szczęściu" w reż. Janusza Ryl-Krystianowskiego w Teatrze Baj w Warszawie. Pisze Zuzanna Talar-Sulowska na stronie Sekcji polskiej Międzynarodowego Stowarzyszenia Krytyków Teatralnych.

«Ma szczęście ten, kto trafi na bajkę o szczęściu w Teatrze Baj. Piękna i mądra opowieść Izabeli Degórskiej o przyjaźni.

Przyjaźni, której nie da się kupić. Scena skradziona jest przez zwykłe życie, a jednak ogląda się je, jak cudowną bajkę. W spektaklu gra kilku, a jednocześnie tak wielu aktorów. Każdy ma swą maleńką lalkę dublera, która przejmuje pałeczkę, gdzieś tam w oddali na wzgórzu, gdzie drewniany domek, a z komina leci dym... Wokół obejścia chodzi anioł i diabeł i... przekomarzają się, kto wygra...

Niedługo potem spokojne życie gospodarza i jego ukochanych przyjaciół, kogucika, świnki i myszki, mąci charakterny domokrążca, który skupuje i sprzedaje różne przedmioty. Dzisiejszy przedstawiciel handlowy. Pojawia się niespodziewanie, nieproszony. Tajemniczy i mefistofeliczny. Potrafi podejść, namówić, doskonale wie, czego człowiek pragnie. Diabeł we własnej postaci. Trzy razy mami gospodarza przedmiotami, o których ten "zawsze marzył". W zamian żąda kolejno każdego ze zwierząt, skoro gospodarz nie ma czym zapłacić.

Otoczony pięknymi przedmiotami, gospodarz stracił swoje dotychczasowe życie, przepełnione rozmowami, śmiechem i miłością. Struga nowym nożykiem podobizny utraconych przyjaciół. Ale to tylko drewno. Wciąż jest sam. Zaczyna rozumieć swój błąd, żałuje. Już nie chce nowych rzeczy, tęskni za zwierzakami.

Domokrążca nie pozostawia jednak złudzeń. Tego nie da się już naprawić, nie da się wrócić czasu. Jego ulubieńcy mają teraz innego właściciela i są gdzieś w świecie. Zrozpaczony gospodarz traci sens życia, włóczy się samotnie po lesie. Znajduje śmierć. Śmierć nie może uwierzyć, że potrafił zamienić swoich przyjaciół na kilka zwykłych przedmiotów. Każe mu odszukać kogucika, myszkę i świnkę. Gospodarz wyrusza do miasta i natrafia na teatrzyk zwierząt. Domyśla się, że mogą to być jego przyjaciele. Chce obejrzeć widowisko i przekonać się, ale nie ma pieniędzy na bilet. Właścicielce teatrzyku oddaje więc swoje trzy cenne przedmioty, które zdobył w zamian za troje przyjaciół. Na szczęście zwierzęcy aktorzy okazują się jego pupilami, a ich nowa właścicielka dobrodusznie, jak na prawdziwego anioła przystało, pozwala mu zabrać przyjaciół z powrotem do domu. Anioł tryumfuje. Człowiek zrezygnował z posiadania dla przyjaciół.

- Jaka książka leży na twojej szafce nocnej?

- Teraz? Jane Austen.

- Jej książki miewają działanie terapeutyczne. Chciałabyś, by twoja powieść - „Najwyższa pora na miłość", stała się niejako terapią dla czytelniczek, przynajmniej niektórych?

- Terapią? Dlaczego?!

- Jedna z bohaterek wychodzi na prostą po trudnym przeżyciu. Może się więc zdarzyć, że pani Iksińska, po przeczytaniu twojej książki, może potraktować ją jako impuls do tego, by może też coś zrobić ze swoim życiem.

- Kiedy ma się ponury nastrój, to chyba każda tego rodzaju książka spełnia rolę terapeutyczną. Moim celem było napisanie czegoś sympatycznego, z poczuciem humoru i mam nadzieję, że udało mi się zrealizować to zamierzenie.

- Bohaterkami twojej książki są trzy kobiety w różnych grupach wiekowych, ale postacią centralną pozostaje trzydziestoparoletnia Ania. Mająca z tobą trochę wspólnego...

- Przyznaję, że najłatwiej było mi zrobić z Ani dziennikarkę telewizyjną. Chociaż znam różne środowiska. Ale stwierdziłam, że na początek spróbuję czegoś co znam najlepiej.

- Kiedy jest najwyższa pora na miłość?

- Zawsze! W każdym momencie życia można się zakochać. Nie mają na to monopolu tylko młode kobiety. Choć istnieje taki stereotyp.

- No właśnie, więc upieram się przy swoim, że twoja książka może mieć działanie terapeutyczne. Choćby dla tych, którzy poddają się stereotypom... Zdradź, czy wydawnictwo już upomina się o dalszą część losów twoich bohaterek?

- Na razie moja książka to „świeżynka", więc wydawnictwo czeka na to, jakie będzie nią zainteresowanie. Ja też jestem tego ciekawa. Mnie podobają się takie cykle powieściowe, gdy w kolejnej książce głównymi bohaterami stają się postaci z drugiego albo trzeciego planu pierwszej powieści. Zatem kto wie...

- Akcja twojej powieści toczy się głównie w Szczecinie. Na naszej szczecińskiej „wsi z tramwajami" każda kontrowersyjna informacja roznosi się lotem błyskawicy. Tymczasem ty w swojej książce piszesz na przykład o mocno zakrapianym bankiecie po premierze w teatrze (bez wskazania, o który dokładnie chodzi), na którym dyrektor teatru ląduje pijany pod stołem. A reszta towarzystwa plotkuje o tym, dlaczego główne role otrzymuje wyłącznie gruba aktorka...  Spotkałaś się już z jakimś odzewem związanym z tymi właśnie fragmentami książki?

- W książce pojawia się motyw gejowskiego klubu „TO TU"...

- Byłam w nim kiedyś szukając nowych tematów do reportaży i rozmawiałam ze szczecińskim(ą) dragqueen. Tyle mogę zdradzić.

- Przyznam ci się do czegoś - czytając twoją książkę, przez moment przeszło mi przez myśl, że nie lubisz środowiska teatralnego...

- Ze środowiska teatralnego pochodzi bohater twojej powieści, dość egocentryczny aktor - Krzysiu Strączek. Chyba fajnie „budowało" się tę postać, prawda?

- To moja ulubiona postać, powstała ze złożenia dwóch autentycznych charakterków. Świetnie się bawiłam tworząc Strączka. Nie jest on pozytywną postacią, ale za to krwistą i rzeczywistą. Mnie podoba się też pani Wafelek. Pewien mój znajomy producent telewizyjny, zajmujący się serialami, powiedział mi: „Takie dziewuchy są tutaj i kręcą wokół gwiazd.” Skąd o tym wiedziałam? Nie wiedziałam, przypadkiem udało mi się trafić w sedno.

- Kto był pierwszym recenzentem twojej powieści?

- Moim pierwszym czytelnikiem zawsze jest mój mąż. I tak też było w przypadku „Najwyższej pory na miłość. Do jego oceny tak podeszłam: jak mu się nie spodoba, to dlatego, że jest facetem. I co on tam może wiedzieć o kobiecych drgnieniach duszy. (śmiech). Ale powieść została przyjęta z aprobatą. Jeszcze w trakcie pisania mąż mobilizował mnie do pracy, choć również usłyszałam od niego różne uwagi. Co nie znaczy, że każdą z nich brałam od razu pod lupę i natychmiast wprowadzałam zmiany.

- Zdradź w jakich warunkach najlepiej ci się pisze?

- Przy „Najwyższej porze na miłość" wstawałam rano, by pisać, choć wcale nie jestem rannym ptaszkiem. Ale wtedy dzieci wychodziły do szkoły, a mąż często jeszcze spał. Miałam zatem „przestrzeń spokoju" tylko dla siebie. Łatwo mnie bowiem rozproszyć. Zazdroszczę ludziom, którzy potrafią odrywać się na chwilę od pracy, wracać, robić coś pomiędzy.

- Od roku nie pracujesz czynnie jako dziennikarz telewizyjny. Czy to całkowite pożegnanie z tym zawodem?

- Nie mogę takich rzeczy w ogóle założyć. Nie wiem, jak dalej ułoży się moje życie. Mam taką możliwość, że przez ostatni rok piszę na zamówienie i dzięki temu mogłam sobie zrobić przerwę od dziennikarstwa. Ale to jest taki fajny zawód, że chce się do niego wracać.

- Książkę „Najwyższa pora na miłość" też pisałaś na zamówienie?

- Nie, napisałam ją i szukałam wydawcy.

- Który dzień bardziej świętowałaś - ten, w którym podpisałaś umowę z wydawcą czy dzień pojawienia się powieści w księgarniach?

- Kiedy dostałam maila z wydawnictwa, to przeczytałam go na opak: że nie są zainteresowani wydaniem książki. Takie miałem bowiem podejście, po braku reakcji pierwszego wydawnictwa. Najbardziej ucieszyło mnie więc chyba to zaskoczenie. „Najwyższa pora na miłość" nie jest moją pierwszą książką, którą trzymałam w rękach. Przy pierwszej to dopiero były emocje. Chodziłam z nią, oglądałam ze wszystkich stron i nie mogłam się nacieszyć.

- Czy nastąpi taki etap w twoim życiu, kiedy wystąpisz ze swoimi utworami na scenie? Bo przecież piszesz również piosenki.

- To na pewno nie nastąpi. Nie jestem zwierzęciem scenicznym. Wystąpiłam kiedyś na konkursie SMAK w Myśliborzu. Ale może zrobiłam to zbyt późno, bo miałam wtedy koło trzydziestki. Szukałam przez wiele lat profesjonalnego wykonawcy moich piosenek, ale nie znalazłam. Szkoda, bo to chyba fajne utwory.

- Może po tym wywiadzie zgłosi się jakiś wykonawca... Dziękuję za rozmowę.

Scenografia prosta, funkcjonalna, stwarzająca najmłodszym szanse na uruchomienie własnej wyobraźni.  Kiedy na scenie „króluje szczęście” wtedy rekwizytów i postaci jest dużo, lecz kiedy główny bohater pozostaje ze swoimi zmartwieniami sam, wtedy pusta scena potęguje jego samotność. Proste, czytelne dla dzieci rozwiązania sceniczne oraz piękna, żywa animacja lalką umiejętnie budują napięcie i angażują widownie.

Dodano 11. maja 2007 roku

Całe szczęście i...

"Bajka o szczęściu" w reż. Ewy Giedrojć w Teatrze Maska w Rzeszowie. Pisze Marek Pękała w Gazecie Codziennej Nowiny.

«Premiera ,Bajki o szczęściu" w rzeszowskim Teatrze Maska była udana. Nawet bardzo udana. Co nie znaczy, że w tej beczce miodu, śmiechu i refleksji nie ma łyżki dziegciu.

Żył sobie Dziadek w chatce ze zwierzątkami. Było im dobrze. Ale gdy sprzedał Myszkę za hebanową fajkę... I tak za "cuda" tego świata pozbył się wszystkich przyjaciół. Został sam. Ruchome konstrukcje scenografii i ich cienie na podświetlonym horyzoncie kapitalnie pokazały zagubienie staruszka, który wyruszył na poszukiwanie utraconych przyjaciół. I spotkał... Śmierć. Trzeba przyznać, że w teatrze dla małych dzieci to pomysł wręcz rewolucyjny. I, według mnie, bardzo udany. Tak, śmierć nie powinna być dla naszych maluszków tabu. Jej personifikacja, choć oparta na ludowym pierwowzorze, nawet na mnie, wapniaku, zrobiła wrażenie.

Niekonsekwencje

Dziadek odnalazł swoich przyjaciół w cyrku, gdzie zostali sprzedani. Pokazanie ich występów poprzez teatr cieni to dobry pomysł. Wydobył smutek zniewolonych zwierząt. Ale w radosnej chwili, gdy Klaun oddaje je Dziadkowi, powinni się wszyscy pokazać przed ekranem! A my nadal widzieliśmy tylko ich cienie...

Inna niekonsekwencja dotyczy obrazu słońca z horyzontu. Zamiast namalowanego dziecięcą ręką, pokazywano coraz większą... zieloną nakrętkę czy mutrę.

Łatwo się zorientować, że baśń ta została napisana... dzisiaj. Dowody: groteskowe poczucie humoru bohaterów czy slogany reklamowe Osiołka. Przy całym uznaniu dla pomysłu, kompozycji i sprawności tekstu, mam do niego kuka pretensji. Jeśli autorka, nie podając, że chodzi o adaptację, zdecydowała się na wątpliwe z twórczego punktu widzenia napisanie klasycznej baśni, to powinna być konsekwentna i trzymać się konwencji. Tymczasem w piosenkach słyszymy o... pralce, odkurzaczu, a nawet o lutownicy do... cerowania skarpetek. A już prawdziwą wodę z mózgu robi autorka naszym milusińskim, gdy Klaun zapowiada, że Świnka zagra na cymbałach niczym... Paganini. To już wygląda nie na żart dla dzieci, ale z dzieci.

Ryzykowny jest moment, gdy Dziadek chce odkupić swoje zwierzątka za... medalik. I to Klaun go przed tym uchronił! Mogę ten pomysł usprawiedliwić wyłącznie jako wywołanie tematu do rozmowy o wierze. W innych kontekstach jest nie do obrony.

Cale szczęście

W przedstawieniu na każdym kroku widać precyzyjną robotę doświadczonego reżysera. Przejścia z żywego planu na lalkowy i odwrotnie były funkcjonalne, podobnie jak muzyka. Dobrze sprawdziły się ruchome składniki scenografii i same lalki. Na tle udanych aktorskich kreacji wyróżnił się skalą ekspresji Paweł Pawlik, jako Handlarz.»

Dodano 24. lutego 2007 roku

Rzeszów. Moralitet lalką i cieniem opowiedziany

Teatr Maska pokaże w sobotę premierową "Bajkę o szczęściu" opartą na tekście Izabeli Degórskiej. To historia o przyjaźni, lojalności i tęsknocie niosąca przesłanie widzom od lat czterech do stu czterech.

«Staruszek (Bogusław Michałek) i jego przyjaciele: Myszka (Marta Bury), Kogut (Andrzej Piecuch) i Świnka (Elżbieta Winiarska), wiodą szczęśliwe życie. Sielankę zaburza pojawienie się Handlarza sprzedającego tandetne produkty, który omamia zafascynowanego nimi dziadka. Dający się nabrać na tanie chwyty reklamowe bohater wymienia swoje zwierzęta na nożyk i tabakierkę. Kiedy zdaje sobie sprawę, jak bardzo mu ich brak, jest już za późno, gdyż jego dawni przyjaciele zostają sprzedani do cyrku. Staruszek wyrusza więc w świat, by ich odzyskać. 

- Moja postać jest właśnie przykładem na to, że życie nie polega na tym, żeby mieć jak najwięcej. Szczęście daje nam coś zupełnie innego, a co to jest, widzowie zobaczą na scenie - mówi Bogusław Michałek. 

Historia opowiedziana jest w bardzo atrakcyjny dla dzieci sposób. Idealnie współgra z nimi ciekawa muzyka (Agim Dżeljilji) oraz scenografia (Irena Mareekova). - Sceny są bardzo wymowne, przemawiają do wyobraźni dziecka. Jednocześnie zależało nam na tym, aby tak trudny temat ubrać w interesującą formę sceniczną, by nie było problemu z odbiorem - mówi reżyser Ewa Giedrojć, pedagog PWST we Wrocławiu na wydziale lalkarskim. I choć spektakl został przygotowany z myślą o najmłodszych widzach, zdaniem pani reżyser płynący z niego morał wywoła refleksję także u dorosłych.»

"Moralitet lalką i cieniem opowiedziany"
lucy

Gazeta Wyborcza - Rzeszów nr 47
24-02-2007

Lalkowe szczęście

„Nie sprzedawaj tego co nie jest na sprzedaż, zgubione szczęście trudno znaleźć jest”. To proste stwierdzenie, to motto i jednocześnie fragment piosenki z najnowszej premiery Teatru Lalki i Aktora w Wałbrzychu - „Bajki o szczęściu” Izabeli Degórskiej.

Autorka, pisarka i dziennikarka, postanowiła spróbować swoich sił w konkursie na sztukę dla dzieci i młodzieży w Poznaniu. Choć był to jej debiut w tej dziedzinie literatury, od razu zwróciła na siebie uwagę jury.

Dodano 7. grudnia 2006 roku

CZYM JEST SZCZĘŚCIE?

"Bajka o szczęściu" w reż. Ewy Giedrojć w Teatrze Lalki i Aktora w Wałbrzychu. Pisze Anna Jurczyk w Tygodniku Wałbrzyskim.

«Dla dzieci nie ma zbyt trudnych pytań czy treści. Pod warunkiem, że przekaże się je w umiejętny sposób. Widać to w sposobie wystawienia "Bajki o szczęściu" autorstwa Izabeli Degórskiej. Przedstawienie to, które wygrało konkurs na sztukę teatralną, jest współczesną bajką opowiadającą historię przyjaźni Dziadka i jego zwierzątek. Dziadek niestety daje się omamić demonicznemu Handlarzowi, któremu po kolei sprzedaje swoich przyjaciół za mało wartościowe przedmioty. Dopiero kiedy zostaje sam, zaczyna rozumieć, jak źle postąpił. Z jego zmieniającymi się uczuciami znakomicie współgra nastrojowa muzyka Agima Dżeljilji oraz znakomita scenografia autorstwa Ireny Mareckovej z czeskiego teatru Drak, która zaprojektowała maski, kostiumy i lalki. Kiedy wszyscy są razem, lalki są małe, a tło scenerii jasne, wiosenne (obraz szczęścia w małym świecie). Gdy zjawia się Handlarz, lalki są większe, barwy tła powoli gasną, odzwierciedlając przemijające pory roku i gasnącą radość życia Dziadka (nieszczęście w wielkim świecie). Wszystko dobrze się jednak kończy i Dziadek odnajduje swoje zwierzątka w cyrku (ciekawy teatr cieni), a dobry, anielski Klaun oddaje mu przyjaciół.

Uwagę zwraca zastosowana po raz pierwszy w wałbrzyskim TLiA animacja komputerowa - słońce zamieniające się w Myszkę, Koguta i Świnkę oraz tęcza. "Bajka o szczęściu" jest doskonałą okazją do porozmawiania z dziećmi na temat tego, co jest w życiu najważniejsze. Zwłaszcza, że są one mniej niż dorośli odporne na oddziałowywanie wszędobylskich reklam. Sztukę (raczej dla starszych dzieci) wybrała i wyreżyserowała Ewa Giedrojć, reżyser, aktorka oraz pedagog z PWST z Wrocławia. W Wałbrzychu mogliśmy 5 lat temu oglądać w jej reżyserii "Małego skrzypka".»

10. Ogólnopolski Festiwal Komedii Talia
Tarnów, 7 - 14 października 2006
______________________________________________________________________________

Nagrody Talii

W Tarnowie zakończył się X Festiwal Komedii "Talia". Przyznano nagrody dla przedstawień konkursowych i sztuk zgłoszonych do konkursu komediopisarskiego

/.../ W rozpisanym przez tarnowski teatr konkursie pod hasłem "Miłość w czasach zarazy" jury w składzie Józef Opalski (przewodniczący), Anna Burzyńska i Maciej Wojtyszko nie przyznało pierwszej nagrody; dwie równorzędne drugie nagrody otrzymali Paweł Bitka za sztukę "S/M" oraz Izabela Degórska za sztukę "Mąż zmarł, ale już mu lepiej", trzecią natomiast - Lucyna Mielczarek za tekst "Ciao amore". Tekst Pawła Bitki został zarekomendowany przez jury do wystawienia na scenie tarnowskiego teatru.

jota
Gazeta Wyborcza Kraków
17 października 200

Złapane w sieci: Częstochowa Gazeta.pl; http://miasta.gazeta.pl/czestochowa/1,35271,3045791.html?skad=rss

Premiera "Bajki o szczęściu"

2005-12-02

Kiedy pojawiają się kolejne postaci "Bajki o szczęściu", zwracają uwagę ich kostiumy. Przebrania zwierząt nawiązują do młodzieżowych subkultur, a szczególnie rzuca się w oczy kolorowy punk - Kogut (Nikodem Kasprowicz). Śmierć (Iwona Chołuj) wkracza na szczudłach w zwiewnych szatach w odcieniach fioletu. Kostiumy, podobnie jak uniwersalną scenografię (chata czarodziejsko zmienia się w cyrkowy namiot), przygotowała Elżbieta Wernio.

Mądra opowieść o przyjaźni i wierności autorstwa Izabeli Degórskiej jest bardzo smutna. Nawet dorosły widz przeżywa wstrząs, widząc jak Dziadek (Andrzej Iwiński witany oklaskami na wejściu) za martwe przedmioty oddaje Handlarzowi (demoniczny Michał Kula) i jego Woźnicy (Robertowi Rutkowskiemu) swoich przyjaciół: Myszkę (urocza Ewa Kula), Kogucika oraz Świnkę (sympatycznie swojski Bartosz Kopeć). Kiedy jednak osamotniony Dziadek przyzywa Śmierć, to ona paradoksalnie zmienia klimat opowieści. 

Jak to w bajkach bywa, wszystko kończy się jak najlepiej. Ale mimo piosenek, tańców, pastelowych przebrań spektal jest smutny. Nic więc dziwnego, że dzieci, spragnione śmiechu, witają nim sceniczne przewracanki bohaterów. Może jednak przeżycie smutku i opuszczenia bohaterów zapadnie w pamięć małych widzów, stając się nauką na dorosłość. I nie dadzą się mamić hasłami komercji, jak to, które staje się lajtmotiwem spektaklu: Bo na smutki sposób jest, kupić sobie fajną rzecz.

Złapane w sieci: Mały pokój z książkami; http://poczytajmi.blox.pl/html/1310721,262146,169,170.html?1,1

czwartek, 16. marca 2006 

Bajka o szczęściu

“Dawno, dawno temu, na skraju olbrzymiego lasu stała niewielka chatka. Mieszkał w niej staruszek z prosięciem, kogucikiem i myszką. Dziadek uwielbiał wygrzewać się na słońcu, prosiaczek taplać w błocie, kogucik podskakiwać i trzepotać piórkami, a myszka chrobotać. Żyło im się całkiem przyjemnie i bardzo się lubili. Aż tu pewnego razu przed samotną chatkę zajechał z wielkim hałasem kolorowy wózek zaprzężony w osiołka...”

Tym wózkiem wjechał w ich życie handlarz starzyzną. Póty tłumaczył i namawiał, aż wreszcie przekonał Dziadka, że do pełni szczęścia brakuje mu kilku rzeczy. Ten niewiele myśląc wymienił swoich przyjaciół na przedmioty: fajkę, nożyk i tabakierkę. Wszystkie były śliczne i błyszczące, ale wcale nie był z tego powodu szczęśliwszy. Wręcz przeciwnie.

Świat, w którym żyjemy, wkłada wiele wysiłku w tłumaczenie nam, że bardzo potrzebujemy wciąż nowych przedmiotów. Sklepy pełne są jeszcze lepszych wersji tego, co już mamy. Wszystko oczywiście jest najwspanialsze i niepowtarzalne, choć powielane w tysiącach sztuk. Sens współczesnego życia nie polega na korzystaniu z rzeczy już posiadanych, tylko na dążeniu do posiadania następnych.

Dzieciństwo, które przypadło w udziale naszym dzieciom, w coraz większym stopniu składa się z reklam - wylewających się z dziecięcych gazetek i wciskających się w środek dobranocki. Zanim uda im się obejrzeć jakikolwiek film, zostaną poinformowane o kilku innych, które też muszą konieczne zobaczyć czyli namówić rodziców na kupno kasety (płyty, biletu do kina – niepotrzebne skreślić ;-), że o całej masie gadżetów z nimi związanych nie wspomnę.

“Bajka o szczęściu” to mały moralitet, uczący nas, że tego, co naprawdę ważne, nie można kupić za żadne pieniądze. Dziadkowi udaje się w końcu odzyskać (nie odkupić !!!) przyjaciół, ale w życiu takie historie rzadko kończą się happy endem.

Ta książka została wydana przez wydawnictwo Ezop w pięknej serii “Z zebrą”. Składają się na nią książki mądre, pięknie ilustrowane (ta - przez Aleksandrę Kucharską – Cybuch) i niezwykle starannie wydane – wszystkie z przyjemnością czytałam moim córkom.

“Bajka o szczęściu” stała się również kanwą przedstawienia w warszawskim teatrze “Baj”. Warto wybrać się na nie – jest spokojne, proste i czytelne w przesłaniu i adresowane (tak jak książka) do starszych przedszkolaków.

Bardzo żywe reakcje młodych widzów wywołał kolejny spektakl młodzieżowego teatru „Zwierciadło”, który działa przy MOK-u w Radlinie. Okazję obejrzenia tej inscenizacji miały dzieci z Radlina, ale zostanie on zaprezentowany również w innych miejscowościach.

Tym razem prowadzony przez Janusza Majewskiego teatr przygotował sztukę Izabeli Degórskiej „Wszystkie smoki o tym wiedzą”. Przedstawienie miało charakter kameralny, wzięło w nim udział tylko siedmiu młodych aktorów, którzy jednak zaprezentowali bardzo dynamiczną i żywiołową grę. Spektakl zrobiliśmy bardzo prostymi środkami, ale porwał on widownię – mówi reżyser Janusz Majewski. Graliśmy tylko połową zespołu, ale udało się nawiązać bliski kontakt z widownią. Druga część zespołu przygotowuje inną sztukę „Aksamitka, córka diabła” dla widowni młodzieżowej i dorosłej. Takie kameralne przedstawienia można robić z wykonawcami, którzy mają już pewne doświadczenie. Zespół dorasta i możemy iść w kierunku trochę innego reperuaru.

Premiera "Bajki o szczęściu"

2005-12-02

tp

IV TYDZIEŃ SZTUK ODWAŻNYCH

Izabela Degórska zawsze pisze swoje sztuki w dwóch wersjach. Pierwszą nazywa sceniczną, drugą - reżyserską. Najpierw wyposaża utwór w bardzo dużą ilością wskazówek dotyczących realizacji, a potem pozostawia tylko te partie didaskaliów i dialogów, które uznaje za niezbędne. „Dopiero, gdy usłyszałam czytających aktorów, zdałam sobie sprawę, że przesłałam na konkurs nie tę wersję” usłyszeliśmy w foyer po czytaniach. Czy to dobrze, czy źle dla efektu końcowego? Opinie były różne.

Wysłuchaliśmy historii trójkąta miłosnego, którego elementami są: on, ona i - co zaskakujące - telewizor. Stary, zabytkowy odbiornik marki Rubin, pieszczotliwie nazywany przez bohaterkę: Rubi. „Bo on nie lubi jak się mówi o nim - telewizor”. Zakochana w telewizorze kobieta jest przez niego cynicznie wykorzystywana.

Modli się do niego: „panie nasz, któryś jest w studio, święć się imię twoje, przyjdź królestwo twoje, bądź wola twoja, jako w eterze tak i na ziemi. Serialu naszego powszedniego daj nam dzisiaj...”. Wyznanie kończy słowem „abonament” zamiast „amen”.

Podniesienie mediów do rangi boga niesie za sobą całkowite podporządkowanie się im. W tym związku kobieta poświęca wszystko - swoje życie prywatne, swój czas, swoją wolność, za stały kontakt z telewizorem płacąc krwią, włosami, szpikiem - to jakby metafora tego, że marnując czas przed szklanym ekranem, tracimy stopniowo część siebie. Jej życie zmienia się dopiero, gdy pojawia się Adam.

Kimże mógł być Adam, jak nie serwisantem RTV? Naprawia wysłużony telewizor kobiecie, która nawet nie pamięta swojego imienia. Dopiero potem wszystkowiedzący Rubi przypomina je. Lilith, do tej pory zamknięta przed światem jak małż, zaczyna go poznawać. Odkrywa okno, kwiaty, nawet ptaki. Wszystko kwituje stwierdzeniem: „tak jak w filmach”. Ciągle jednak przypomina swoje lęki przed wszelkim kontaktem z drugim człowiekiem: „ludzie nie powinni się całować, dotykać, bo to niehigieniczne!”, „nie rozmawia nigdy”, boi się ujawnić swoje imię, bo to już staje się zobowiązujące.

Adam też się zmienia. Uświadamia sobie, że jest samotny. Nie wierzy w miłość, ważne są dla niego tylko przyjaźń i sex. Spotyka się z ludźmi, ale tylko, gdy coś im się zepsuje. Myśli schematycznie, patrzy na Lilith i widzi kobietę a nie człowieka, mówi” czasem mnie przerażasz - ty myślisz!”. I jakby dość było problemów między tych dwojgiem, to do gry wraca jak nachalny, zazdrosny kochanek - telewizor Rubin. Przyjmuje ludzką postać wyskakującą nagle z pudła aparatu i stara się rozdzielić parę. Lilth, uciekając przed nim, wyprowadza się na dach. Obserwuje z zachwytem otaczający ją świat, popadając z jednej skrajności w drugą. Jakby nie była myślącą swobodną osobą ludzką, tylko personifikacją zachwytu, z utęsknieniem szukającego swego bożka. Przy konfrontacji swego nowego życia ze starym - gdy Adam przynosi mały telewizorek na dach - umiera, spadając z wieżowca z panem swojego przekleństwa.

Kończy się smutno i tragicznie, ale bywało przecież zabawnie, szczególnie trafione, pomysłowe i nowatorskie są porównania - telewizora do boga, świata do planu zdjęciowego, okna do najwyższej formy telewizji (bo to przecież ekran z klimatyzacją i trójwymiarem). Celne stwierdzenia wypowiadane przez postacie, pozostają w pamięci i często skłaniają do refleksji: „W naszych czasach nawet cud jest tylko kwestią kredytu” na początku sztuki mówi Lilith. Według Rubiego: „Życie bez telewizji to trwanie na jednym kanale”.

Czy w istocie?

DOROTA

MIŁOŚĆ, MEDIA I INNE

Czy w literaturze może być tylko jedna interpretacja?

Nie ma znaczenia, kiedy toczy się akcja sztuki. Izabeli Degórskiej „Rubi”. Pojawiające się zdobycze cywilizacji są jedynie rekwizytami, które mają przenieść widza w świat iluzji, uśpić jego czujność i nadać dziełu wielowymiarowości. W pierwszym oglądzie wydaje się, że jest to tekst o uzależnieniu od mediów i wyobcowaniu z życia. Czy tylko? Trudno nie zgodzić się z twierdzeniem, że bez względu na epokę człowiek jest zawsze uwikłany w jakieś zależności, zawsze jest od kogoś lub od czegoś zależny. Przeżywa zauroczenie, miłość, rozczarowanie.

Bo to tak naprawdę tekst o miłości. I to z udziałem jakich postaci! Adam spotyka Lilith, potem odchodzi do Ewy. Kieruje nimi jakaś Baska Istota - Rubi, a wszystko dzieje się w świecie luksusu, czyli w Raju. Jednym słowem - archetypowe postacie rodem z Biblii w świecie nowoczesnej cywilizacji.

Dla zrozumienia znaczenia przedstawionej historii należy je przypomnieć: pierwszy człowiek (Adam), jego demoniczna pierwsza partnerka (Lilith), będąca wzorem kobiety butnej, która nie chcąc podporządkować się woli męża ucieka z Raju i przyjmuje swoją sławną rolę porywaczki dzieci i matki demonów, i wreszcie pramatka ludzkości (Ewa - do niej po odejściu Lilith kieruje bohatera Rubi), która mniej sobie rości praw, ponieważ została stworzona z Adama.

W jabłkowym ogrodzie czy w supernowoczenym apartamencie, miliony lat przed nami i miliony po nas - to nie ma znaczenia, bo świat w gruncie rzeczy zawsze będzie taki sam.

REDakcja

"Książki z zebrą" wydawnictwo EZOP

agnieszka_azj_edziecko   26.05.04, 10:54  + odpowiedz

Chciałam polecić wszystkim tę serię, bo stanowi rzadki obecnie przykład pięknych i starannie wydanych książek dla dzieci. Znakomite teksty świetnych autorów : "Sen, który odszedł" chyba Anny Onichimowskiej (nie mogę sprawdzić, bo pożyczyłyśmy znajomym), "Zielonego wędrowca" i "Moje, nie moje" Liliany Bardijewskiej, "Bajkę o szczęściu" Izabeli Degórskiej. Do tych przepięknych tekstów dochodzą ilustracje takich autorów jak Krystyna Lipka- Sztarbałło czy Adam Kiljan. Śliczne, poetyckie a nie popłuczyny po Disneyu. Na końcu zawsze jest też strona z autografem i osobistym komentarzem autora i ilustratora i na dodatek ZAKŁADKA do każdej książki z fragmentem ilustracji. Sztywne okładki, porządne szycie - znakomite książki dla przedszkolaków. 

A "Bajka o szczęściu" stała się kanwą przedstawienia w warszawskim teatrze Baj. Znakomite przedstawienie dla przedszkolaków o tym, ze posiadanie rzeczy nie daje szczęścia. Bardzo ładne "wizualnie" łączy sympatyczne kukiełki z "żywym planem" czyli aktorami. Wybierzcie się po wakacjach, bo teraz już nie będą grać.

P.S. Do niewątpliwych plusów tych książek zalicza tez sie cena - w Merlinie 22 zł za "Bajkę o szczęściu", "Sen który odszedł" jeszcze mniej. Minusów nie znajduję.

"Bajka o szczęściu" w inscenizacji Janusza Ryl-Krystianowskiego na deskach teatru Baj to spektakl dla pięciolatków o najbardziej "dorosłej" problematyce - mieć czy być.

Izabela Degórska napisała utrzymaną w klimacie baśni braci Grimm mroczną bajkę o biedaku, który oddaje wędrownemu handlarzowi swoich czworonożnych przyjaciół w zamian za wymarzone skarby - fajkę, kozik i tabakierę. Trawiony tęsknotą i wyrzutami sumienia wyruszy potem na ich poszukiwanie, a drogę do objazdowego cyrku, gdzie odzyska swoje zwierzęta, wskaże mu Śmierć.

Janusz Ryl-Krystianowski umieścił tę opowieść gdzieś między niebem a piekłem, przydając Handlarzowi cech mefistofelicznych, zaś właścicielowi cyrku - anielskich. Wzorem "Fausta" gra między Aniołem i Diabłem rozpoczyna się tu w pierwszej scenie - zakładem siły wyższej i niższej o duszę biedaka. Kusiciel zjawi się nieproszony, żeby odebrać mu jedyne szczęście, jakie posiada - jego zwierzęta. Anioła biedak będzie musiał odszukać sam i znajdzie go pod postacią cyrkowego Klauna. Dzięki temu zabiegowi inscenizacyjnemu powstał szczególny, bo adresowany do najmłodszych, moralitet - przejmujący w swej goryczy, lecz zarazem podszyty delikatnym humorem i rozjaśniony iskierką nadziei. Wygra ostatecznie człowiek!

Scenę Baja zamienioną przez Jacka Zagajewskiego w zielony pagórek, zwieńczony filigranową drewnianą chatką, zaludniają kukiełki - to mniejsze, to większe, to znów przeobrażające się w aktorów.

Taka zabawa perspektywą - od minilalek na szczycie pagórka po żywoplanowe postaci na proscenium - jest jednym ze źródeł humoru tego spektaklu zbudowanego z precyzją szwajcarskiego zegarka. Rytm wyznacza tu muzyka Roberta Łuczaka oscylująca między demonizmem w chwilach pojawiania się Handlarza a liryzmem oddającym tęsknotę osieroconego Gospodarza.

Na uwagę zasługują te właśnie dwie role młodych aktorów Baja - Piotra Michalskiego i Andrzeja Bociana - dwa emocjonalne bieguny: diaboliczny kusiciel i poczciwy kmieć. Doskonale partneruje im reszta zespołu, który precyzję śpiewu szlifował u Teresy Ostaszewskiej, zaś precyzję ruchu scenicznego - pod okiem Anety Płuszki.

Mądra, gorzka zarazem i pogodna "Bajka o szczęściu" Izabeli Degórskiej miała swoją prapremierę w Szczecinie, rodzinnym mieście autorki. Do Warszawy przyjechała z poznańskiego Teatru Animacji, zaś wkrótce zobaczą ją widzowie Opola. Niech żyje długo i szczęśliwie!

Teatr Baj: Izabela Degórska, "Bajka o szczęściu". Inscenizacja: Janusz Ryl-Krystianowski. Scenografia: Jacek Zagajewski. Muzyka: Robert Łuczak.

Liliana Bardijewska
Gazeta Wyborcza Warszawa

lutego 2004

Tymczasem w dobrym, biednym świecie, skąpanym w soczystej zieleni i kwiatach rumianku, pojawia się Handlarz. To aktor ubrany jak cyrkowy prestidigitator, który z połów płaszcza wyciąga najróżniejsze przedmioty i kusi - jak kuszą dziś przeróżne reklamy. Jest drażniący i intrygujący, nachalny, ale skuteczny.  Wyglądało na to, że tu nie zrobi interesu, ale Staruszek zapragnął mieć fajkę. I dostał ją. Za Myszkę. Zapragnął mieć błyszczący nóż. I dostał. Za Kogucika. Zapragnął srebrnej papierośnicy.

W świat poszła Świnka. Pusto i smutno zrobiło się w jego domu. Nie pomogły nawet wyrzeźbione podobizny dawnych przyjaciół. Łatwo się domyślić, że wyruszył na ich poszukiwania. Nietrudno przewidzieć, że cała historia zakończyła się happy endem.

Mądra bajka - pomyślałam sobie. W konsumpcyjnym świecie coraz trudniej nam przekonać dzieci, że nie wszystko można kupić, że nie wszystko trzeba mieć. Warto, żeby poznały historię Staruszka, żeby zobaczyły prawdziwą twarz Handlarza ze sztucznym uśmiechem. Ale coś mi nie dawało spokoju. Zaraz, zaraz... Przecież dzieci nie będą się utożsamiać ze Staruszkiem - raczej z jego przyjaciółmi. A jeśli tak, to bajeczka jest nie tylko dla nich i nie całkiem o nich. To nam-dorosłym - jak zwykle - wszystko się pomyliło. Tylko kto teraz za to zapłaci?

"Bajka o szczęściu" Izabeli Degórskiej, inscenizacja i reżyseria Janusz Ryl-Krystianowski, scenografa Jacek Zagajewski, muzyka Robert Łuczak, choreografia Władysław Janicki. Grają: Małgorzata Binkowska, Katarzyna Golaszanka, Mariola Ryl-Krystianowska, Marcel Górnicki, Grzegorz Ociepka, Artur Romański. Premiera 19 maja na scenie Teatru Animacji w Poznaniu. Recenzja spektaklu granego 29 maja.

O TEKŚCIE

AUTORKA

O MARIONETCE