Dostęp do bezpłatnego eksploatowania tekstu został wycofany.

Występują

HIERONIM
MAMA-SMOK
GNOM
PTAK
WIEDŹMA
DRZEWO
CZARNY RYCERZ / CZARNY KOŃ
BIAŁY KOŃ
DRWAL

Scena 1.
Przytulna smocza jaskinia. Smoczek Hieronim budzi się w koszyku. Szeroko ziewa, wyciąga się i przygląda swoim łapom. Mama-smok przygotowuje posiłek. Kroi warzywa wielkim nożem i wrzuca do gara z muchomorami.

MAMA-SMOK
(śpiewa przy pracy)
Wszystkie smoki o tym wiedzą,
smocze dziecko rośnie wiek,
Nim dorośnie, nim jest duże,
każdy smoczek o tym wie.

Pierwsze - to jest zianie ogniem,
drugie – dobrze poznać las
no i trzecie, najważniejsze,
każdy smok odważny jest.

HIERONIM
Mamusiu, czy ja już jestem duży?

MAMA-SMOK
O, jeszcze nie.

HIERONIM
A czemu to? Umiem latać, wszystko jem i co rano wyciągam szyję i ogon, żeby były dłuższe.

MAMA-SMOK
To nie wystarczy. Ale nie martw się, jeszcze jakieś sto lat i będziesz zupełnie duży.

HIERONIM
Sto lat? Jeszcze sto lat?! To strasznie długo! (podbiega do mamy) A po czym poznam, że jestem duży?

MAMA-SMOK
Będziesz silny, mądry i będziesz umiał ziać ogniem.

HIERONIM
Silny, mądry i będę umiał ziać ogniem. Aha. Ale ja jestem silny i mądry i… chyba zaraz będę pluł ogniem, bo tak mi w środku coś burczy.

MAMA-SMOK
Pewnie jesteś głodny.

HIERONIM
Tak, teraz czuję, że jestem głodny. Zjadłbym nawet rycerza z kopytami!

MAMA-SMOK
Fe, synku! Rycerze są niezdrowi. Pamiętaj, nigdy nie połykaj rycerzy, bo ci zardzewieją w brzuchu.

HIERONIM
Aha, nie połykać rycerzy.

MAMA-SMOK
Właśnie. I pamiętaj, oni nie mają kopyt.

HIERONIM
A co mają? Skrzydełka?

MAMA-SMOK
Nie, nie mają skrzydeł. Ale każdy zakuty jest zbroję. Taką świecącą, całą z metalu i strasznie twardą.

HIERONIM
To muszą bardzo dziwnie wyglądać.

MAMA-SMOK
O, kiedy lepiej poznasz świat, zobaczysz dużo dziwnych rzeczy.

HIERONIM
A tu, gdzie jesteśmy, to nie jest cały świat?

MAMA-SMOK
Nie, to nasza jaskinia.

HIERONIM
Ale ona jest taka wielka! Dużo większa od skorupki.

MAMA-SMOK
O, tak, ale świat jest jeszcze większy. Zaczyna się tam, gdzie kończy się jaskinia. Lecz świat nie zawsze jest bezpieczny dla malutkich smoków.

HIERONIM
Ale ja jestem bardzo odważnym smokiem. Niczego się nie boję! Wiesz? Chcę zobaczyć cały świat. Natychmiast!

MAMA-SMOK
Nie da rady. Świat jest za duży.

HIERONIM
Ale ja chcę! Chcę i już!

MAMA-SMOK
Nie dziś. Lepiej zjedz zupkę. Mmm, dziś na obiad pyszna zupka z muchomorów. Spróbuj.

HIERONIM
Błeee, ohyda! Jestem smokiem, a nie muchą! I chcę zobaczyć świat! Teraz!

MAMA-SMOK
Świat nie ucieknie. Jedz, przecież byłeś głodny.

HIERONIM
Buu, chcę w świat!

MAMA-SMOK
Hirek! Smoki nie beczą. Poczekaj aż wrócę, wtedy pokażę ci las. A teraz masz tu skrzynię pełną skarbów. Baw się grzecznie i nie fruwaj po jaskini.

Mama-smok wychodzi.

HIERONIM
Też coś, „Baw się grzecznie”! A ja wcale nie jestem grzecznym smokiem. I właśnie, że będę latał po jaskini! Ciągle tylko zabawki… Mam tego dość!

Kopie w skrzynię. Skrzynia się przewraca. Wysypują się z niej skarby oraz mały gnom z workiem. Gnom wrzeszczy i rzuca się do ucieczki. Kiedy spostrzega Hieronima uspokaja się.

GNOM
Ale mnie przestraszyłeś! Myślałem, że to prawdziwy smok.

HIERONIM
Jestem prawdziwym smokiem! Zobacz jaki mam ogon, a jakie skrzydła!

GNOM
Smoki są większe. Może ty jesteś jaszczurką?

HIERONIM
Smokiem! Na imię mam Hieronim. A ty?

GNOM
Jestem Szkaradek, gnom Szkaradek. (do siebie) Gdzie mój worek? Gdzieś tu upadł.

HIERONIM
Gnom? Nie bawiłem się nigdy z gnomem. Słuchaj, będziesz moim rumakiem. Wskoczę na ciebie i…

GNOM
Wykluczone. Nie mam grzywy. (znajduje częściowo wypchany worek) No, jednak jest!

HIERONIM
Ale grzywa… Grzywa wcale nie jest potrzebna. Zarzucę ci tylko latający dywan…

GNOM
Dywan? Latający dywan?

HIERONIM
Haftowany złotem.

GNOM
A, taki. Czemu nie? (zabiera latający dywan)


HIERONIM
I będziesz moim rumakiem?

GNOM
Wykluczone! Nigdy nie bawię się ze smokami.

HIERONIM
Jaka szkoda! A co ty właściwie robisz w moich skarbach?

GNOM
Co robisz, co robisz. Ładne są, to je sobie… oglądam. Tak, oglądam! Macie tu pełno niepotrzebnych rzeczy. O, na przykład siedmiomilowe buty. Po co to smokowi? (spogląda na Hieronima) Będziesz tu cały czas nade mną stał? Idź sobie na dwór! Nie lubię, jak mi ktoś przeszkadza, kiedy oglądam skarby. (odkłada niektóre skarby na jedną kupkę)

HIERONIM
Bardzo bym chciał… Ale… Jak to na dwór? Tak sam?

GNOM
Sam, sam. Pewnie, że sam! Mnóstwo tam ciekawych rzeczy.

HIERONIM
Ale… co na to powie mama?

GNOM
Mama, mama. Jesteś smokiem, czy nie?

HIERONIM
No jestem!

GNOM
No to musisz być odważny.

HIERONIM
O, jestem bardzo odważny!

GNOM
I silny.

HIERONIM
Mówisz, jakbyś mnie znał od skorupki. Po prostu cały ja!

GNOM
A co robią wszystkie smoki?

HIERONIM
No co?

GNOM
Jak to co? Lecą w świat!

HIERONIM
Oj, bardzo bym chciał! Bardzo! Bardzo!

GNOM
No i przyszła na ciebie pora. Polecisz sobie, popatrzysz z góry. I zobaczysz cały świat.

HIERONIM
Oj, tak, tak! A zdążę zanim mama wróci?

GNOM
O, na pewno. Tylko musisz szybko wyjść.

HIERONIM
I zdążę…? (gnom potakuje głową) Jej, ale się zdziwi, jak jej wszystko potem powiem. To lecę!

Hieronim wychodzi. Gnom zagarnia pod siebie skarby i całuje je.

GNOM
Moje skarby! Moje, moje!


Scena 2.
Las przed jaskinią. Hieronim przygląda się śpiewającym ptakom.

PTAKI
Kiedy świat oddycha wiosną,
Kiedy z pąków strzela zieleń
Wszystkie ptaki śpiew radosny,
Niesie w niebo ponad knieje.

W szumie liści, skrzypie drzewa,
nawet w marnej garści ziemi
Trwa zaklęta mądrość lasu,
lecz dokładnie gdzie, nikt nie wie.

HIERONIM
Ale jesteście pierzaste i ćwierkające! (podskakuje w stronę ptaków, ptaki odlatują, jeden zostaje na najwyższej gałęzi) Hej, poczekaj, pobawimy się!

PTAK
Coś takiego, z tobą?! Idź sobie, no idź!

HIERONIM
Jak to mam sobie iść? Dopiero przyszedłem.

PTAK
Sio, smok, sio! Wszyscy wiedzą jakie jesteście. Teraz, kiedy jesteś nie większy od jaszczurki to tiu-tiu-tiu, milutki taki. A potem… (odlatuje)

HIERONIM
Zaczekaj, chcę tylko…

Rusza dalej. Wpada na leżący na jego drodze głaz. Kamień porusza się. Okazuje się, że jest to przykryta ciemną peleryną wiedźma.

HIERONIM
Oj, przepraszam, myślałem, że to głaz!

WIEDŹMA
Wszyscy się nabierają, a co dopiero taki maluch. Ale… lepiej patrz uważnie, gdzie niosą cię twoje łapki. Nie zawsze wpadniesz na wiedźmę Euzebię.

HIERONIM
Aha. Wpadłem już na drzewo, do strumyka i w pokrzywy. Świat jest taki kolorowy i pachnący!

WIEDŹMA
Ejże mały, jak-cię-tam zwą…

HIERONIM
Hieronim.

WIEDŹMA
Hieronimie, trzeba uważać nie tylko na co, ale i na kogo się wpada.

HIERONIM
Kiedy to takie ciekawe. Na przykład ty. Czy zawsze udajesz kamienie?

WIEDŹMA
O nie, ćwiczę różne czary. Słucham lasu i wciąż się uczę. Co jest dobre, a co złe. Co jest prawdą, a co nie.

HIERONIM
To pewnie jesteś bardzo mądra.

WIEDŹMA
No cóż, im więcej wiem, tym więcej chcę wiedzieć.

HIERONIM
To powiedz co zrobić, żeby szybko być mądrym jak duży smok? Bo ja to bym chciał być już dorosły. Może wystarczy, że mnie zaczarujesz?

WIEDŹMA
Hm, mogę wyczarować kwiatki, żaby i motyle… Ale dorosłość? Do tego nie trzeba czarów, tylko cierpliwości.

HIERONIM
Eee… Takie czarowanie to lipa.

WIEDŹMA
Jeśli mi nie wierzysz, spytaj tego drzewa. To jedno z najstarszych w Smoczym Lesie.

Wiedźma nakrywa się peleryną i znika.

HIERONIM
Ale to drzewo wielkie! A jakie ma łapska.

DRZEWO
A co to za jaszczurka mnie budzi?

HIERONIM
Nie jestem jaszczurką tylko smokiem. Jesteś takie duże, może wiesz, co zrobić, by szybko urosnąć?

DRZEWO
Ach ta młodzież! Wszystko by chciała szybko. Spójrz na mnie, rosnę już osiemset lat. A na skraju lasu stoi dąb dwieście lat ode mnie starszy. Gałęziami sięga nieba. Szybko rośnie tylko strach.

HIERONIM
Strach? Jeśli tylko on szybko rośnie, to muszę z nim porozmawiać. Koniecznie. A gdzie on mieszka?

DRZEWO
Ho, ho! Każdy ma swój strach. Twój może mieszkać w każdej ciemnej dziurze. Nawet w tej norze u mojego pnia.

HIERONIM
Aaa…ale ona jest taka czarna. Brr! Kto by chciał tam siedzieć?

DRZEWO
No, pytaj się go mały, pytaj.

HIERONIM
Hu! (słychać jak echo odpowiada o wiele głośniej swoje „huu!”) Jest tam kto?

GŁOS
Chodź tu ssssmoczku… sssłodki… kąsssku…

HIERONIM
Aaa! (odskakuje od nory,  po chwili ponownie wsuwa tam głowę) Ty jesteś Strach?

GŁOS
Wsssuń się proszszszę, wsssuń tu do mnie…

Hieronim wchodzi do nory. Nora wydłuża się. Smoczek przepycha się przez tunel.

HIERONIM
Wcale się nie boję. Wcale się nie boję. Wcale…

GŁOS
Ciemno, ciasssno, ciasssno, ciemno. Wnijdź tu ssmoczku, wnijdź. Potwór sstraszszny chwyci macką i w kosssmate trzewia pchnie.

HIERONIM
(lękliwie podśpiewuje) La… la… la…. Wcale się nie boję. Wcale…

GŁOS
Ciemno, ciasssno, ciasssno, ciemno. Wsssuń się w trzewia, wsssuń. Ssstrawi sssmoczka ssstrach passkudny, nie zossstawi nic.

HIERONIM
Jak to nic?

GŁOS
Pyszszny ssssmoczek, sssłodki kąsssek…

Słychać nagły raban. Smok wyskakuje mocno poturbowany.

HIERONIM
Potwór, straszny potwór! Dziabnął mnie w ogon!

DRZEWO
Ale masz wielkie oczy! Cha, cha, cha! I co, miałeś stracha?

HIERONIM
No! Ale ugryzłem gadzinę, a co!

DRZEWO
Ho, ho! To ci wisus! Tylko tam… nikogo nie było. Musiałeś sam się ugryźć w ogon.

HIERONIM
Ale ja… słyszałem…!

DRZEWO
Słyszałeś to, co szeptał ci twój strach. Lepiej wracaj do jaskini. Takie maluchy nie powinny same włóczyć się po lesie.

HIERONIM
Też coś, jestem już duży. Nie będę siedział w domu!

Słychać śpiew.

Wszystkie smoki o tym wiedzą,
że choć żyłbyś tysiąc lat
To nie starczy czasu tego,
żeby poznać cały świat.

Dolin, lasów, gór wysokich,
luster jezior połyskliwych…
Lecz coś ciągnie wszystkie smoki,
by polecieć sobie w świat.
Hieronim odlatuje.


Scena 3.
Inna część  lasu. Przelatuje Mama-smok, która goni przed sobą stadko przestraszonych rycerzy. Rycerze uciekają z lasu w popłochu. Po chwili wchodzi rycerz w czarnej zbroi, prowadzi białego konia objuczonego tarczą i tobołkami. Rycerz jest niezdarny, potyka się, mimo to idzie napuszony. Zatrzymują się.

CZARNY RYCERZ
Widzisz? Nigdzie ani śladu smoka! Jestem taki sławny, że wszystkie pouciekały.

BIAŁY KOŃ
Akurat!

CZARNY RYCERZ
(do siebie) Tak! Będą pisać o mnie pieśni. Czarny Rycerz - Pogromca Smoków!

BIAŁY KOŃ
No! Czarny Rycerz - Kłamca Roku!

CZARNY RYCERZ
A potem zakocha się we mnie jakaś księżniczka i dostanę połowę królestwa. Albo lepiej całe.

BIAŁY KOŃ
Albo lepiej wcale!

CZARNY RYCERZ
Teraz już tylko zostało chociaż jeden smoczy łeb tak ciach-mach! urąbać, i już!

BIAŁY KOŃ
Ale ty przecież strasznie się boisz smoków.

CZARNY RYCERZ
Nie przesadzaj.

BIAŁY KOŃ
Ostatnio zgubiłeś zbroję, gdy uciekałeś! Wstyd mi za ciebie było. Wiesz jak się smoki ze mnie śmiały, kiedy po nią wróciłem?

CZARNY RYCERZ
No dobrze, niech ci będzie. Boję się smoków, ale tylko takich dużych. I właśnie dlatego jesteśmy dziś nie tam (pokazuje kierunek, z którego przybiegli inni rycerze), na wzgórzach, gdzie te wszystkie smocze jaskinie, ale w Smoczym Lesie.

BIAŁY KOŃ
A co tu takiego niezwykłego?

CZARNY RYCERZ
Nie wiesz? (Koń przecząco potrząsa łbem) I właśnie dlatego ty dźwigasz ciężary, a ja jestem sławnym rycerzem.

BIAŁY KOŃ
No powiedz, powiedz, dlaczego tu jesteśmy?

CZARNY RYCERZ
Bo to czas wylęgu smocząt. Musi tu być pełno małych, słabych i głupich smoków. Zawsze się jakiś znajdzie, co wylezie ze swojej nory. A ja go wtedy … (przeciąga palcem po szyi)

BIAŁY KOŃ
We łbie mi się to nie mieści! Naprawdę chcesz upolować małego smoka? Jak to?

CZARNY RYCERZ
A tak to!

BIAŁY KOŃ
Ale nie tak się umawialiśmy. Miałeś polować na okrutne smoki. Takie co porywają królewny. Takie co palą zboża. Takie co straszą ludzi.

CZARNY RYCERZ
Jesteś głupi. Kto się pozna czyj to łeb? Powiem, że się skurczył, że to był straszny, okrutny, wielgachny smok. Zobaczysz, że mi uwierzą. Dostanę mnóstwo złota.

BIAŁY KOŃ
Jesteś niegodziwy! Nie chcę na to patrzeć.

CZARNY RYCERZ
I bardzo dobrze. Zmykaj stąd za drzewa, bo mi będziesz przeszkadzać! Głęboko w krzaki. Dalej, jeszcze dalej. Będzie mi morały prawił! I to kto? Koń! (widać lecącego smoczka) Oho, leci moje pół królestwa. Moja królewna. Moja góra złota!

Rycerz gwiżdże. Hieronim ląduje.

HIERONIM
(do Rycerza) Słyszałeś? Takie dziwne gulgotanie?

CZARNY RYCERZ
Takie? (ponownie gwiżdże)

HIERONIM
To ty! Masz gwizdek w gardle?

CZARNY RYCERZ
Nie, ale mam coś innego. (wyjmuje miecz) Ha, widzisz?! To na smoki! A wiesz co się robi z takimi paskudnymi smokami jak ty?

HIERONIM
Ten garnek na głowie, to ci całkiem widok zasłania. Ja jestem bardzo ładnym smokiem, tak mówi mama. Na imię mam Hieronim.

CZARNY RYCERZ
(niespokojnie) Mama? Twoja mama? Gdzie ona jest?

HIERONIM
Nie ma jej tu ze mną. Duże smoki nie latają po świecie z mamami. A ty kim jesteś?

CZARNY RYCERZ
Jestem Czarny Rycerz – Pogromca Smoków!

HIERONIM
Rycerz? (przygląda się mu zaciekawiony) No tak, nie masz kopyt!

CZARNY RYCERZ
Też coś!

HIERONIM
O, ja wszystko wiem o rycerzach – nie mają skrzydeł, no i noszą taką świecącą zbroję na łapach i na łbie.

CZARNY RYCERZ
Ja noszę coś na łapach?

HIERONIM
I na łbie. A jak cię połknąć, to rdzewiejesz w brzuchu.

CZARNY RYCERZ
Niedoczekanie twoje! Zaraz cię nauczę wszystkiego o rycerzach. Mam nogi, a nie łapy. A to jest głowa. A teraz najważniejsze. Spójrz, to jest miecz. Takim mieczem rycerz ucina smokowi łeb.

HIERONIM
Tak zupełnie ucina?

CZARNY RYCERZ
Na śmierć! Sam się przekonasz.

HIERONIM
A co ja mam robić?

CZARNY RYCERZ
Ty, mały, niemądry smoku? Ty tylko stój spokojnie!

Rycerz zamierza się na smoka mieczem, ale potyka się niezdarnie. Hieronim chce uciekać, ale się przewraca. Zasłania się przed mieczem skrzydłem. Rycerz wreszcie go dopada. Kiedy zamierza się ponownie, wypada mu miecz, który rani smoka.

HIERONIM
Buu! Ratunku! Moje skrzydło!

CZARNY RYCERZ
(podnosi miecz) Ha! Teraz ci szybko utnę łeb i będzie po wszystkim! No, czas ci się żegnać ze światem!

Hieronim płacze, ptaki hałasują. Pojawia się wiedźma.

WIEDŹMA
(do Rycerza) A co to za wrzaski? Hałas taki, że ptaki z drzew spadają!

CZARNY RYCERZ
Idź starucho swoją drogą, bo i tobie łeb utnę!

WIEDŹMA
Więc to tak! Z mieczem! Na smoczątko! Zostaw malucha i zmykaj stąd, bo pożałujesz!

CZARNY RYCERZ
Ale się przestraszyłem! Tak na mnie nakrzyczałaś, że aż mi się nogi trzęsą! (śmieje się)

WIEDŹMA
Czy ja dobrze słyszę? Do mnie to mówisz? Do wiedźmy Euzebii?

Rycerz zatacza się ze śmiechu. Udając strach potrząsa zbroją, głośno nią dzwoni.

WIEDŹMA
Tak?! Twój koń jest mądrzejszy od ciebie. Oj, popamiętasz ten dzień! (ściemnia się)

Czarne chrapy, czaprak bury,
Tyś niegodny ludzkiej skóry              
Czary-mary, riki-tak,
Gdzie był rycerz jest ru-mak!

Słychać straszliwy śmiech Wiedźmy. Rozjaśnia się. Na scenie w miejscu Czarnego Rycerza stoi Czarny Koń.

HIERONIM
Jej, to dopiero czary!

WIEDŹMA
Jak twe serce niegodziwe
Tak i postać twoja marna
Będziesz żył tak w końskiej skórze
Boś dla świata strata żadna!

Wiedźma głaszcze Hieronima. Smok przestaje płakać.

WIEDŹMA
Masz szczęście, że trafiłeś na taką fajtłapę. (ogląda skrzydło) E, nic to, ledwo draśnięte. No, chodź mały, zaprowadzę cię do jaskini.

Wiedźma wychodzi z Hieronimem. Czarny Koń kręci się w kółko, liczy swoje nogi i mruczy pod nosem.

CZARNY KOŃ
(mówi głosem Rycerza) A co to się stało? Gdzie moja zbroja? A miecz? Coś tu się nie zgadza… Mam cztery nogi! (ogląda się do tyłu) Co za wstyd! Urósł mi ogon! Jak ja się teraz ludziom pokażę?

Wpada Biały Koń.

BIAŁY KOŃ
Rycerzu! Czarny Rycerzu, gdzie jesteś? Tak nagle się ściemni…

CZARNY KOŃ
Tu, tumanie, nie widzisz?

BIAŁY KOŃ
To ty? Naprawdę ty? Przecież wyglądasz zupełnie jak koń!

CZARNY KOŃ
Patrzcie go, zauważył.

BIAŁY KOŃ
Kiedy to takie dziwne. Ale… kto by przypuszczał, nie? Teraz ty też będziesz ciężary dźwigał.

CZARNY KOŃ
Co? Wybij to sobie z głowy! Zabieraj tobołki i zwiewamy z tego lasu co żywo. Może znajdziemy kogoś, kto mnie odczaruje.

BIAŁY KOŃ
Nie da rady. Nie umiem sam się osiodłać.

CZARNY KOŃ
To co teraz zrobimy?

BIAŁY KOŃ
Bo ja wiem? Może nauczymy się orać?

CZARNY KOŃ
Jak to orać?

BIAŁY KOŃ
Albo chodzić w zaprzęgu. A to do niczego już się nie przyda. (kopie tobołki) Oj, zobaczysz jak ciężko pracuje się na swój obrok! No, idziemy!

CZARNY KOŃ
Jaki obrok? Ja nie lubię nawet owsianki!

BIAŁY KOŃ
A jak będziesz bardzo grzeczny, to może ci dadzą kostkę cukru, o!

Schodzą ze sceny.


Scena 4.
Jaskinia. Hieronim leży w koszyku przykryty chustą. Widać zakradającego się do skrzyni gnoma z workiem. Hieronim wychodzi z koszyka i podchodzi do kominka. Na ścianie kominka jest kilka czarnych poziomych kresek. Hieronim przymierza się do tej miarki, wyciąga szyję.

Słychać piosenkę.

Wszystkie smoki o tym wiedzą,
smocze dziecko rośnie wiek,
Nim dorośnie, nim jest duże,
każdy smoczek o tym wie.

Pierwsze - to jest zianie ogniem,
drugie - dobrze poznać las
no i trzecie, najważniejsze,
każdy smok odważny jest.

Smutny wraca do koszyka. Zauważa gnoma.

HIERONIM
O, to ty, gnomie. Długo tu jesteś?

GNOM
(niezadowolony) Dopiero przyszedłem.

HIERONIM
Może dziś się pobawimy? Ty będziesz królewną, a ja…

GNOM
Nie mogę być królewną. Mam za duży nos.

HIERONIM
To będziesz Królewną z Wielkim Nosem. Prooszę.

GNOM
Nie. Nie bawię się ze smokami.

HIERONIM
Założysz na głowę koronę…

GNOM
Co, koronę? Aha, koronę. Właściwie to czemu nie. Korona odwraca uwagę od wielkiego nosa.

HIERONIM
Jej, to pobawisz się? Ale fajnie! Stań tutaj. (otwiera skrzynię ze skarbami, wyjmuje koronę)

GNOM
Piękna korona, piękna. Jak się błyszczy.

HIERONIM
A ja będę księciem.

GNOM
Nie, nie. Tak nie można. Co ze mnie za królewna w samej koronie?

HIERONIM
Rzeczywiście… nie bardzo. Ale mi nie przeszkadza. Będę bardzo zakochanym księciem. Blask twej korony mnie zaślepi.

GNOM
Nie. Muszę mieć więcej klejnotów. Najlepiej naszyjnik. Albo trzy. (obwiesza się klejnotami) I złotą pelerynę. I te siedmiomilowe buty co mi się ostatnio do worka… To znaczy… Siedmiomilowe buty też są potrzebne.

HIERONIM
No nie wiem. Królewna to chyba karetą jeździ. Po co jej takie buty?

GNOM
Potrzebne, bardzo potrzebne. I jak?

HIERONIM
Jej, jaka z ciebie piękna królewna. Z Wielkim Nosem. Ooo… Bardzo ładna.

GNOM
Niech zobaczę. (przegląda się w lustrze) Bardzo twarzowa ta korona. Taak, wspaniała ze mnie królewna, wspaniała. Yhm! Ja, Królewna z Wielkim Nosem potrzebuję mnóstwo złota i klejnotów. Książę!

HIERONIM
Tak, królewno.

GNOM
Jeśli chcesz zdobyć moje serce, przynieś mi jeszcze diamentowe kolczyki!

HIERONIM
Diamentowe kolczyki? Ale tu nie ma takich. Mogą być drewniane?

GNOM
Drewniane? Dla królewny? Nie. Nie mogą być.

HIERONIM
No dobrze, przyniosę ci te diamentowe. A gdzie one są?

GNOM
Ee… bardzo daleko stąd, w… pod… na… na wielkiej purchawce!

HIERONIM
Jakiej znowu purchawce? W naszym lesie nie rosną wielkie purchawki.

GNOM
Rosną. Na skraju Smoczego Lasu.

HIERONIM
I mam tak daleko lecieć?

GNOM
Obowiązkowo. Jeśli chcesz się dalej bawić.

HIERONIM
Ale tak daleko?

GNOM
Chcę kolczyki! Wielkie, diamentowe kolczyki! I żeby mocno błyszczały.

HIERONIM
Tylko co powie mama? Ostatnio nie był zadowolona, o nie. Strasznie się zdenerwowała. Tego dnia przegoniła z lasu tuzin rycerzy, a tego jednego przegapiła.

GNOM
Ale przecież nikt się nie dowie.

HIERONIM
Tak myślisz?

GNOM
O, na pewno. No, idź już, idź!

Hieronim rusza do wyjścia. W tym czasie gnom dobiera się do reszty smoczych skarbów.

HIERONIM
Nie, nie powinienem tak wychodzić.

Wraca do środka. Gnom jest bardzo niezadowolony. Do jaskini wchodzi Mama-smok z zakupami. Gnom na jej widok porzuca worek i ucieka.

MAMA-SMOK
A to co? Gnom?! Gonić gnoma!

Goni go. Gnom uciekając gubi koronę i smocze skarby. Mama-smok wyrzuca go z jaskini kopniakiem.

MAMA-SMOK
Znowu się nam zalęgły. Muszę posypać jaskinię proszkiem na gnomy, bo nam wszystkie skarby rozkradną! Pamiętałeś, żeby z nim nie rozmawiać?

HIERONIM
Eee…

MAMA-SMOK
Gnomów lepiej nie słuchać. To kłamliwe, podstępne stwory!

HIERONIM
Dobrze, mamusiu. Nie słuchać gnomów.

Mama-smok wyciąga zakupy. Hieronim zagląda do koszyka.

HIERONIM
Co dla mnie masz?

MAMA-SMOK
Ognistą paprykę. Piecze w język, jakby piorun strzelił.

HIERONIM
E… może lepiej zrobisz szaszłyk? Tak dmuchniesz na baranka i już! Jak zawsze.

MAMA-SMOK
O, nie. Dziś zjemy coś specjalnego. Bardzo potrzebnego do nauki.

HIERONIM
Będziemy latać jak piorun?

MAMA-SMOK
To już potrafisz. Najwyższa pora, żebyś nauczył się nowych rzeczy.

HIERONIM
A jakich nowych? Jakich, jakich?

MAMA-SMOK
Najpierw smoczy ryk.

HIERONIM
Aha, smoczy ryk. A po co smoczy ryk?

MAMA-SMOK
Porządny smoczy ryk odbiera wrogom odwagę. Posłuchaj.

Mama-smok wydaje z siebie straszliwy ryk.

MAMA-SMOK
Teraz ty.

Hieronim próbuje ryczeć, ale bardziej przypomina to popiskiwanie. Wreszcie jego „ryk” przechodzi w pokasływanie.

HIERONIM
Straaasznie boli mnie gardło. Czy smoki nie mogłyby śpiewać? Jak ptaszki? Wszyscy mówią „ale one pięknie śpiewają”. O smokach nikt nigdy nie powie „ale ślicznie ryczą”.

MAMA-SMOK
A skąd ci to przyszło do głowy? Smoki są po to, by bronić las przed potworami, a nie trzepać piórami i wyśpiewywać puste piosenki.

HIERONIM
Aha. A przed jakimi potworami?

MAMA-SMOK
O, do naszego lasu złazi się pełno szkodników. Teraz tropię drwala. Gdyby nie my, kto wie, czy Smoczy Las jeszcze by istniał. Jesteśmy bardzo ważni.

HIERONIM
Ale nikt nas nie lubi. Zawsze muszę się bawić sam.

MAMA-SMOK
A Euzebia?

HIERONIM
Euzebia? Przecież ona nie nadaje się do zabawy.

MAMA-SMOK
Ii… ćwicz dalej.

Hieronim ryczy, tym razem zdecydowanie lepiej.

MAMA-SMOK
Dobrze! Jeszcze trochę i będzie idealnie. Próbuj dalej, a ja przygotuję wszystko do drugiego zadania.

HIERONIM
AAAA!!! A co to będzie?

MAMA-SMOK
Bardzo ważna rzecz - zianie ogniem.

HIERONIM
Naprawdę?! Będę pluł ogniem tak jak duży smok?

MAMA-SMOK
Obowiązkowo. Każdy smok musi to umieć.

HIERONIM
Będę pluł ogniem! Będę pluł ogniem! To co mam zrobić?

MAMA-SMOK
Najpierw zjesz zupkę z muchomorów, potem natrę ci język pieprzem…

HIERONIM
Oj!

MAMA-SMOK
…a na koniec popijesz wszystko nalewką z ognistej papryki.  

HIERONIM
Ale po co? Może lepiej zjem budyń? Albo czekoladę?

MAMA-SMOK
Nie, nie, nie. Od tego nie wyplujesz nawet płomyczka!

HIERONIM
Ale ty przecież nie nacierasz sobie języka pieprzem! Dlaczego ja muszę?

MAMA-SMOK
Najtrudniejszy jest zawsze pierwszy raz. Muchomory, pieprz i ognista papryka dobrze ci zrobią.

HIERONIM
(do siebie) Wolałbym połknąć ropuchę!

MAMA-SMOK
Zaraz wszystko przygotuję. Zobaczysz, taki ci ogień pójdzie z pyszczka, że będziesz mógł rozpalić w kominku. A niech to dunder świśnie! Skończyło się smocze ziele! Bez niego nie zrobię nalewki!

HIERONIM
To może ja po nie pójdę?

MAMA-SMOK
Właściwie jesteś już całkiem duży… I smocze ziele rośnie niedaleko… Pora, żebyś zaczął sam poznawać las.

HIERONIM
Hura! To lecę!

MAMA-SMOK
Poczekaj! Po pierwsze nie właź więcej w żadne ciemne dziury…

HIERONIM
Oj mamo!

MAMA-SMOK
Po drugie, nie ufaj obcym…

HIERONIM
Mamo!

MAMA-SMOK
No i wreszcie - smocze ziele rośnie koło Gadającego Drzewa. Pamiętaj, ma cztery listki tak jak cztery łapki.

HIERONIM
Będę pamiętał! Jestem już dużym smokiem.

MAMA-SMOK
(woła za odchodzącym Hieronimem) A listki zupełnie jak smocze języki…

Koniec fragmentu

---

CAŁOŚĆ DOSTĘPNA TUTAJ (z piosenkami)
oraz TUTAJ (bez piosenek)