W tej zakładce znajdziecie moje scenariusze teatralne (górna listwa) oraz ich streszczenia (niżej). Są to: czarna komedia "Mąż zmarł, ale już mu lepiej", realistyczny obrazek obyczajowy "Ballada na trzy biurka", ostra satyra "Jako w niebie", musical "Fermostan" (także w wersji dramatycznej)  oraz małoobsadówki: iskrzące się humorem farsy "Żabula" i "Szczurołapka", świetny dramat "Rubi", przezabawna komedia "Kawa po kaukasku", rewelacyjny materiał na spektakl muzyczny "Mężczyzna znaleziony w szafie" a także prawdziwa rzadkość - naprawdę dobry tekst dla młodzieży pt. "Zołzy". Aby otworzyć plik tekstu trzeba kliknąć na wybrany tytuł.

WSZELKIE PRAWA ZASTRZEŻONE
© pod opieką  ADiT
wystawienie sztuki wymaga uzyskania licencji
agencja@adit.art.pl

1. WSZELKIE WYKORZYSTANIE MOICH SCENARIUSZY WYMAGA UZYSKANIA LICENCJI. W przypadku wystawień publicznych, emisji telewizyjnych, czy radiowych lub publikacji moich sztuk np. w prasie, proszę się zwracać do agencji ADIT. Szczegóły w zakładce PRAWA AUTORSKIE
   
2. Opłata związana z zawarciem umowy licencyjnej pobierana jest niezależnie od tego, czy sztukę wystawia teatr zawodowy, czy amatorski.
3. Bardzo proszę, by zespoły, w których występują osoby nieletnie, nie włączały do repertuaru moich sztuk dla DOROSŁYCH. 
   

BALLADA NA TRZY BIURKA

obsada: 3K, 1M

Tekst mocno osadzony w realiach polskich. Bawi, a jednocześnie uświadamia, jak silnie mentalnie tkwimy w poprzednim ustroju.

Trzy kobiety - trzy epoki i jedna tragedia - widmo wszechogarniającego bezrobocia. Tym straszniejszego, że na Kadrową, zadłużoną po uszy, spada to na pół roku przed mogącym objąć ją ochronnym okresem przedemerytalnym. Coraz większy stres inspiruje do szukania sprytnych rozwiązań. Może wziąć półroczne zwolnienie chorobowe i spokojnie doczekać do tego czasu? Księgowa łudzi się, że potencjalna wartość jej studiów zostanie zauważona przez nowego pracodawcę. Poświęciła im tyle czasu, energii, a przede wszystkim nakładów finansowych. Dla Maszynistki zaś to tylko nowe doświadczenia. Jest najlepiej przystosowana do panujących warunków, mimo to może jednak skorzysta z rady Kadrowej i zdobędzie zaświadczenie o ciąży. Może odroczy wyrok choć na trzy miesiące... i zyska czas na rozejrzenie się za czymś nowym.
Ostatnia, tragikomiczna scena, pokazuje, że wszystkie trzy bohaterki tkwią jednak w wygłaszanych od lat stereotypach.

Czy czegoś nam to nie przypomina?

Tekst, w przerysowany sposób, przypomina starą prawdę, że ustrój można zmienić, ale natura ludzka zawsze pozostanie taka sama. Nic się nie zmieni, dopóki my nie zmienimy postawy i sposobu myślenia i nie zaczniemy tworzyć rzeczywistości, zamiast się obudzić z przysłowiową ręką w...

Sztuka na czasie! Dla lubiących zmyślną rozrywkę!

(oprac. ADIT)

Pierwsza nagroda w VI Konkursie Literackim im. Stanisława Grochowiaka w dziedzinie dramatu i słuchowiska za słuchowisko "Ballada na trzy biurka" (2004). Ma za sobą czytania oraz udane premiery w teatrach studenckich i niezawodowych.

Autorka porusza wszechobecny problem konsumpcjonizmu. W świecie nastawionym na zysk i gromadzenie dóbr materialnych nie ma już miejsca na miłość i rodzinę. Bohaterowie izolują się w swoim własnym świecie, do którego nikt nie ma dostępu. Pozamykani w swoich klatkach mieszkalnych bez okien i drzwi, żyją rzeczywistością zamówień z supermarketu, a kontakt z ludźmi  zastępuje demoniczny Rubi, wszechobecny dzięki telewizorowi.
Lilith wielbi Rubiego, modli się do niego - "…Jako w eterze, tak i na ziemi, serialu naszego powszedniego daj nam dzisiaj, niechaj nas zbawi ode życia. Abonament." Nie wyobraża sobie istnienia bez telewizyjnej ułudy i zakupów. Rubi kusi i nakazuje "Kupuj, kupuj, kupuj". Za gromadzące się stosy niepotrzebnych drobiazgów kobieta oddaje krew, szpik i włosy.

Pewnego dnia Rubi przestaje działać i jest to początek końca wirtualnego świata Lilith. Kobieta poznaje Adama, specjalistę od napraw RTV i AGD, a wraz z nim życie w realu. Przeżywa szok, kiedy odkrywa w swoim mieszkaniu okna, "najwyższą formę telewizji" (bo przecież z klimatyzacją i trówymiarem). Kontakt z drugim człowiekiem jest dla niej nienaturalny, budzi lęk: "ludzie nie powinni się całować, dotykać, bo to niehigieniczne!", "nie rozmawia nigdy", boi się ujawnić swoje imię, bo to już staje się zobowiązujące. Odkrywanie prawdziwego świata fascynuje ją i odmienia. Staje się świadoma swego uzależnienia, buntuje się i odrzuca telewizyjnego bożka.

W jaki sposób Lilith wyrwie się z więzienia, czy pomoże jej w tej walce budzące się uczucie do Adama?

Tekst niepokojąco przypomina Rok 1984 Georga Orwella, ale również reality show "Big Brother". Jest to jednak oryginalny pomysł autorki, przerażający jako wizja przyszłości, w której rzeczywistość wirtualna stanie się nowym bogiem, a telewizor jedynym zbawcą ludzkości. Ale autorka daje pewną nadzieję, prowadząc Lilith ku przebudzeniu instynktu przetrwania.

To propozycja dla teatrów zainteresowanych niekonwencjonalnym i nowatorskim przedstawieniem całkiem codziennych problemów, ale bardzo, bardzo serio!

Uważny czytelnik dostrzeże jeszcze jeden walor tego tekstu. Autorka opowiedziała historię o miłości z użyciem archetypowych postaci. I to jakich! 

Adam (pierwszy człowiek) spotyka Lilith (kobieta butna, która nie chcąc się podporządkować ucieka z Raju), potem odchodzi do Ewy (Rubi wysyła do niej bohatera). Kieruje nimi jakaś Boska Istota - Rubi, a wszystko dzieje się w świecie luksusu, czyli w Raju. Jednym słowem - biblijne postaci w świecie nowoczesnej cywilizacji.

JAKO W NIEBIE

Komedia: 1K, 7M lub w innych konfiguracjach anioły bowiem, jak powszechnie wiadomo, swą pleć traktują pobłażliwie

Historia zaczyna się w momencie, kiedy potężnie skacowany Vitas pilnie potrzebuje zastępstwa. Poleca pośledniemu aniołowi Dołędze, by niepostrzeżenie pojawił się na Archanielskim Zgromadzeniu i oddał za niego głos w ważnym głosowaniu. Dołęga jednak nie wywiązuje się ze swego zadania, gorzej, okazuje się, że jest archaniołem, który miał go inwigilować. W obliczu dowodów ciężkich grzechów, Dołęga degraduje go do rangi pod-anioła i zsyła na ziemię.

Tu zadaniem Vitasa jest walka o duszę radnego Baranka urzędującego w ratuszu niewielkiego miasta. Jego przeciwnikiem jest Boryga, Agent z Dołu, bardzo dobrze zakonspirowany diabeł.

Fajerwerki humoru, które porywają widownię! Czarny humor, błyskotliwe dialogi, zaskakujące sytuacje i świetnie nakreślone postaci. Na szczególną uwagę zasługuje scena interaktywna.

Po co pięćdziesięcioletniemu mężczyźnie dziwne przebranie? Czy Szczurek faktycznie zdradza Małgosię? Co dostanie w spadku? Wszystko rozstrzygnie się wtrakcie oficjalnego odczytania testamentu.

(oprac. ADIT)

Małgosia, zakochana w Grzegorzu Szczurku, gotowa jest na wiele, nawet na kradzież testamentu, którego jak ognia obawia się jej chłopak. Kiedy jednak wszystko wskazuje na to, że została zdradzona, z pasją stara się zniweczyć jego plany. Od miłości do nienawiści jest przecież tylko jeden krok. 

Czy skarbiec mecenasa Perka kryje jakąś mroczną tajemnicę? Czy zjedzenie testamentu może rozwiązać problem spadkobiercy? I czy można wybaczyć to, co złe? 

Cytując mecenasa Perka: "Trzeba być pobłażliwym – od czasu do czasu. Ludzie popełniają błędy. A prawo nauczyło mnie jednego: ważne są pobudki pochopnych działań."

(oprac ID)

Kilka realizacji teatrów niezawodowych.

Farsa: 1K, 3M  (wersja krótsza 1K, 2M)

Szczęściu trzeba pomagać. Żeby życie toczyło się wartko i zabawnie jak w dobrej farsie, czasem potrzeba nadzwyczajnej finezji - nie brak jej w sztuce Izabeli Degórskiej.

Pewnego wieczoru do apartamentu Monisi wpada zamaskowany Włamywacz, uciekający z obrabowanego sklepu jubilerskiego. Egzaltowana kobieta rozpoznaje w nim swojego Romea. Mężczyzna salwowałby się ucieczką, gdyby nie wyjące na zewnątrz syreny policyjne. Z dwojga złego wybiera noc w objęciach korpulentnej Monisi. Decyzja ta będzie miała poważne konsekwencje.

Okazuje się, że wydarzenia nocy zostały ukartowane: kradzież stanowiła sprawdzian sprawności potencjalnego narzeczonego, nocny pościg miał zatrzymać kochanka w sypialni, a poranna rozmowa skutecznie przekonać go do poślubienia trzydziestoletniej panny. Nieświadom mistyfikacji Włamywacz zaczyna przyzwyczajać się do nowej roli.

ZOŁZY  (dla młodzieży)

Z opowieści dziewcząt jawi się też obraz trzeciej bohaterki – Pati – dziewczyny o silnej osobowości, skrajnie egoistycznej, otoczonej wianuszkiem klakierek. Przekonana, że dobry wygląd i pieniądze to nadrzędne wartości, traci prawdziwą przyjaźń i rezygnuje ze znajomości z chłopakiem, w którym się podkochuje.

W sztuce zderzone zostają skrajne postawy dojrzewających i dynamicznie zmieniających się bohaterek. Kiedy pierwsza zmierza ku abstrakcyjnym ideałom lansowanym przez kolorowe czasopisma, druga zmaga się z przyziemnymi problemami. A przecież każda  z nich głęboko przeżywa swoje porażki. Niunia walczy z bulimią, Karina zaś cierpi na depresję.

LADIES AND GENDERMEN

tylko dla teatrów zawodowych.

„Ladies & Gendermen” to wizja świata, w którym obecne trendy związane z problemami społecznymi, demograficznymi i gospodarczymi są codziennością. Bardzo mocny, szczery przekaz.

Scenariusz filmowy na bazie tego tekstu znalazł się w finale konkursu TRZY KORONY - Małopolska Nagroda Filmowa w kategorii "fabuła" (2017).

Czterdziestoletni Alojzy, pracownik Zakładu Opieki Socjalnej, zajmuje się eutanazją. Jak mówi: „Jeśli obywatel nie wie, kiedy odejść, państwo robi to za niego”. Tak trafia do pary staruszków, którzy od jakiegoś  czasu sprawnie odpierają wizyty podobnych mu funkcjonariuszy. Spotkanie z seniorami stanowi klamrę opowieści. Pomiędzy jej ramami poznajemy codzienność pracowników ZOS: geja, transwestyty, samotnej kobiety i zakochanej pary walczącej między sobą o wpływy w korporacji.

W Środę Gender, w którą „mężczyźni udowadniają, że są równie dobrzy jak kobiety” i obowiązkowo chodzą do pracy w kobiecych strojach, Alojzy zostaje wezwany „na dywanik” przez Sebastiana, bezpośredniego przełożonego. Jest na niego donos „od jedynego prawdziwego geja” zarzucającego mu homofobię. To dopiero początek problemów.

Alojzy jest w grupie wiekowej „do zwolnienia” i skarga na niego staje się świetnym pretekstem do pozbycia się podstarzałego pracownika.

Mężczyzna ląduje na peryferiach i zostaje w firmie tylko dzięki świetnym wynikom w eutanazacji. W dużo gorszej sytuacji jest jego koleżanka Olga ze Statystyki. Traci pracę, która zawsze była jedynym sensem jej życia. Nie mając oszczędności (oszczędzanie jest zabronione, obywatel ma obowiązek kupować), przyjaciół, ani perspektyw, płaci Alojzemu by dokonał na niej przedwczesnej eutanazji.

Braki emocjonalne zdają się być największą bolączką bohaterów. Wszyscy pragną miłości, bliskości, ale mało kto jest do niej zdolny. Szczególnie trudne jest to dla Sebastiana, który nie radzi sobie z perspektywą ojcostwa.

W szeregu scen obserwujemy jak funkcjonuje społeczeństwo, w którym „za murem” rosną meczety, a biała rasa wymiera. Dla autochtonów liczy się tylko zdrowie, młodość i przydatność, zaś posiadanie dzieci jest aktem bezrozumnym i godzącym w wartość najwyższą – w egoizm.

Rozpad rodziny, upadek wartości, odsunięcie od wiary (scena ślubu w Nowym Kościele Wszechwiar), wizja ojczyzny jako podległej korporacjom kolonii – to niezwykle pojemne treści, które nikogo nie zostawiają obojętnym.

Występują:

Claudia – młodziutka szafiarka i vlogerka, znana w sieci jako Sisi z Szynszylą;

Robert – bardzo stara się wytrwać w swym uczuciu do Claudii, mimo jej obsesyjnej obecności w sieci; pod "podrasowanym wizerunkiem w necie" ukrywa dużo skromniejszą prawdę o sobie;

Viola (40+) – atrakcyjna "emerytowana miss" szydząca w sieci z szafiarek;

Cezary – dojrzały biznesmen o skłonnościach do hazardu, który dla swej "foczki" Violi gotów jest na wiele poświęceń;

oraz Tobiasz – GŁOS – światowej sławy stylista, guru Claudii.

Zabawna opowieść o tym, co robi z nami ciągła obecność w mediach społecznościowych.

Claudia, popularna szafiarka, potrafi wylansować w sieci, co tylko chce, nawet tytułową „kawę po kaukasku”. Jest osobą spełnioną, zwłaszcza że poznaje wreszcie faceta idealnego. Zwieńczeniem tego pasma sukcesów ma być przekaz na żywo z prestiżowego modowego eventu. Co może pójść nie tak? Oj, może. Wtedy bowiem na drodze Claudii staje „emerytowana miss”, żona sponsora – i jej największy blogerski wróg.

FERMOSTAN